Το για πάντα είναι πολύς καιρός(;)

Ή μήπως δεν είναι αρκετός;

Νομίζω ότι μια από τις καλύτερες αποφάσεις τις ζωής μου ήταν να παντρευτώ. Ξέρω, ξέρω… Άλλες θέλουν να παντρευτούν κι άλλες (σαν εμένα) το καθυστερούν από φόβο μήπως “δεν προλάβουν να ζήσουν”. Και δεν είναι ότι δεν είχα προτάσεις. Τρεις άνθρωποι μου έκαναν την τιμή να μου το ζητήσουν, και οι τρεις καταπληκτικοί. Αλλά, πάντα κάτι μου έφταιγε. Όταν τελικά (στα 38 μου!) βρήκα τον κατάλληλο και είπα το ναι, ένιωσα μεγάλη χαρά, αλλά και μια κρυφή αγωνία: Αυτό ήταν; Τελείωσαν όλα; Πάει η ελευθερία μου;

Το ξεπέρασα σύντομα και τώρα πια, κοιτώντας πίσω μου έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι όταν είσαι με κάποιον που σε γεμίζει και μπορείτε να αντέξετε ο ένας τα “κακά” του άλλου, ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός για να κάνετε μαζί όσα ονειρεύεστε. Κατάλαβα ότι είχα μια κάπως διαστρεβλωμένη αίσθηση για το τι είναι ελευθερία. Η ελευθερία είναι μια σχετική έννοια. Μπορεί κάποιος να νιώσει ελευθερία επειδή είναι μόνος του και δεν λογοδοτεί σε κανέναν. Μπορεί όμως και να νιώσει ελευθερία επειδή έχει κάποιον που τον υποστηρίζει και είναι δίπλα του. Μπορεί να νιώσει κάποιος ελεύθερος επειδή μπορεί να μοιραστεί και να δημιουργήσει μαζί με το σύντροφό του. Ελευθερία δε σημαίνει μοναξιά. Υπάρχει μια άλλη μαγική ελευθερία στο μοίρασμα, μια ελευθερία σαν αυτή που βιώνεις με την καλύτερή σου φίλη, μια ελευθερία που σου επιτρέπει να μην πρέπει να μιλήσεις για να νιώσεις οικειότητα, απλά να υπάρχεις. Και όπως δεν χρειάζεσαι κάποιον άλλον για να σε ολοκληρώσει, έτσι δεν χρειάζεται η απουσία του για να είσαι αυτόνομος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω τίποτε που θα ήθελα να κάνω, αλλά δεν μπορώ γιατί είμαι παντρεμένη. Και ναι, ο γάμος είναι ένα ανώτερο επίπεδο δέσμευσης. Ακόμη και σε κοινωνίες πιο “φιλελεύθερες” όπως οι Βόρειες χώρες (Σουηδία, Δανία κλπ) που πρώτες μας λάνσαραν την ιδέα της συμβίωσης, τώρα κι εκεί ξαναγίνεται σιγά σιγά μόδα τα ζευγάρια να παντρεύονται. Δεν έχω τίποτε με όσους αποφασίζουν να ζήσουν μαζί χωρίς να παντρευτούν, απλώς ξέρω ότι για μένα δεν θα ήταν το ίδιο.

Ας πάμε τώρα σε αυτό το περίφημο θέμα της δέσμευσης με το οποίο τόσες και -κυρίως τόσοι- έχουν θέμα. Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν κάτι. Η δέσμευση δεν είναι κακό πράγμα. Αυτο-δεσμευόμαστε από δεκάδες πράγματα στη ζωή μας χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Κάθε μας επιλογή είναι μια δέσμευση στο τίμημα που τη συνοδεύει. Κάθε συνήθειά μας -ειδικά όσες δεν μας αρέσουν- είναι μια δέσμευση. Το ίδιο είναι και τα πάθη μας, οι σχέσεις μας. Κάθε τι που κάνουμε έχει κάποιες συνέπειες, κάποιο τίμημα, κάποιες επιπλοκές. Αλλά το κάνουμε γιατί ξέρουμε ότι το έχουμε επιλέξει, γιατί μας αρέσει, γιατί μας δίνει χαρά, ζωή, προοπτική, χαλάρωση… Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν μια ζωή χωρίς τίποτε από αυτά.

Και τέλος, θα ήθελα να απαντήσω στο επιχείρημα που μου δίνουν πολύ ενάντια στο γάμο: ότι είναι μόνο μια κοινωνική σύμβαση. Ναι είναι. Το ίδιο είναι και τα χρήματα και η θρησκεία και η δουλειά και η εκπαίδευση ακόμη και η δικαιοσύνη και η δημοκρατία. Όλα είναι μια συμφωνία που έχουμε κάνει ή έχουμε αποδεχθεί ως κοινωνικό σύνολο. Γιατί είναι κακό; Μάλιστα, η συγκεκριμένη σύμβαση είναι και πολύ χαλαρή αφού μπορεί το κάθε ζευγάρι να καθορίσει τους δικούς του όρους. Έχω δει ζευγάρια να ζουν ευτυχισμένα έχοντας συμφωνήσει ότι θα είναι μονογαμική η σχέση τους ή το αντίθετο. Έχω δει ζευγάρια που κοιμούνται μαζί ή σε ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες. Που πάνε πάντα μαζί διακοπές ή το αντίθετο. Το πώς θα δομήσει ο καθένας το γάμο του είναι εντελώς προσωπικό θέμα. Και σε αυτό μην συμβουλευτείτε κανένα, μην παρασυρθείτε από τις διάφορες κοινωνικές επιταγές ή πρότυπα, μην προσπαθήσετε να αναπαράγετε το μοντέλο με το οποίο μεγαλώσατε αν δεν σας ταιριάζει. Το μόνο που έχει σημασία είναι να τα έχετε συζητήσει και συμφωνήσει με όλους. Δεν παντρευόμαστε για να ταιριάξουμε στο κοινωνικό σύνολο. Παντρευόμαστε επειδή ταιριάζουμε με τον άνθρωπό μας. Στο τέλος της ημέρας, ζωή δεν είναι μόνο αυτό που δείχνουμε, αλλά και αυτό που πραγματικά βιώνουμε πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού μας, όταν σβήσουν τα φώτα και κάποιος αναπνέει δίπλα μας, όταν ξυπνάμε το πρωί και λέμε την πρώτη καλημέρα.

Ο γάμος, όπως η ζωή είναι μια περιπέτεια χωρίς εγγυήσεις. Και για μια τέτοια περιπέτεια όλα τα για πάντα του κόσμου δεν είναι αρκετά!

Παντρευτείτε λοιπόν -εφόσον το θέλετε (και τον θέλετε!)- και θυμηθείτε, η ελευθερία είναι μέσα μας και ένας σωστός σύντροφος θα σας απελευθερώσει!

Από την Δρ. Νάνσυ Μαλλέρου
info@lifeclinicgroup.com
www.lifeclinicgroup.com