Νέα ζωή, νέες συνήθειες…

Πως θωρακίζεσαι για να μην πονάς; Πως προστατεύεις τον εαυτό σου απέναντι σε ό,τι σε σκοτώνει; Πως περνάς άδεια βράδια και μοναχικές Κυριακές; Πως συνηθίζεις σε νέες πραγματικότητες; Πως βιώνεις έναν χωρισμό; Αυτά τα ουσιαστικά ερωτηματικά προκύπτουν όταν μένεις μόνος μετά από πολλά χρόνια συμβίωσης. Παιδεύεσαι, στεναχωριέσαι, κλαις αλλά μέσα απ’ όλα αυτά αντλείς και δυνάμεις που δεν ήξερες ότι είχες. Παίρνεις, λοιπόν, βαθιές ανάσες, ξεκινάς μακριές βόλτες με τα πόδια, αναζητάς την κουβέντα με όλες τις φιλενάδες που έχουν ζήσει παρόμοιες εμπειρίες, σταματάς κάθε δραστηριότητα που σ’ ενοχλεί ή σε στρεσάρει και ξεκινάς τη ζωή σου απ’ την αρχή. Βγαίνεις έξω, ανακαλύπτεις νέα μέρη που ούτε περνούσε απ’ το μυαλό σου ότι υπήρχαν ή ίσως δεν τα έβλεπες πριν… Προσέχεις τη διατροφή σου, μαγειρεύεις το φαγητό που σου αρέσει, κοιμάσαι περισσότερο γιατί βγαίνεις τα βράδια. Ανταποκρίνεσαι σχεδόν σε κάθε κάλεσμα προσπαθώντας παράλληλα να ξεπεράσεις τα πρώτα λεπτά αμηχανίας, γιατί είχες ξεχάσει πώς είναι να βγαίνεις χωρίς συνοδό. Τώρα ανακαλύπτεις πως και άλλοι είναι στην ίδια κατάσταση με σένα, τους διακρίνεις κι εκείνοι εύκολα εντοπίζουν και σένα. Η βραδιά ξεκινά ευχάριστα και άνετα. Καλείς φίλους στο σπίτι που είχες να τους δεις καιρό, απλώς και μόνο γιατί είχατε διαφορετικούς ρυθμούς ζωής ή γιατί η χημεία τους ήταν διαφορετική από αυτή του συντρόφου σου και δεν είχε βρεθεί τρόπος επικοινωνίας. Κανονίζεις εκδρομές με φίλους και που μόλις τους γνώρισες. Φτιάχνεις καλύτερα τα ρούχα στην ντουλάπα σου, κι αυτό το ευχαριστιέσαι πολύ. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήταν αρκετές για να είναι τα ρούχα σου τακτοποιημένα και άνετα τοποθετημένα.

Κοιμάσαι και στις δύο πλευρές του κρεβατιού συνειδητοποιώντας ότι βλέπεις το δωμάτιο με άλλο μάτι. Επιλέγεις τα μέρη που σου αρέσουν για βόλτα, περπατάς και σκέφτεσαι το μέλλον χωρίς να αφορίζεις το παρελθόν σου. Απλώς αποβάλλεις τα δυσάρεστα σημεία από τη μνήμη σου. Αλλάζεις στέκια –αυτό το βρίσκω το πιο δύσκολο πράγμα– αλλάζεις γεύσεις, αλλάζεις συνήθειες, αλλάζεις ντύσιμο και ό,τι σε δένει με το παρελθόν. Αλλάζεις ακόμη και τα μέρη όπου πήγαινες κάθε Κυριακή. Τώρα προτιμάς τα νεανικά σημεία της πόλης, εκεί που ο παλμός της νιότης είναι έντονος. Βγαίνεις μέχρι τελικής πτώσης κι αυτός είναι ένας τρόπος να κρατάς το μυαλό σου ξεκούραστο, αφού δεν σε βασανίζουν πια κακές σκέψεις για το παρελθόν. Δεν κάνεις πια παρέα με τους κοινούς φίλους, γιατί ό,τι και να πεις η κουβέντα θα καταλήξει στις ωραίες στιγμές που περνούσατε όλοι μαζί κι αυτό είναι καταστροφικό για τη ζωή σου. Και κάτι ακόμη βασικό, μην συζητάς ούτε για τα καλά του στοιχεία , ούτε για τα κακά με κανέναν, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να νιώσεις ηττημένη, ρομαντική, μόνη, παρατημένη, θυμωμένη και, βέβαια, τραγικά εξαπατημένη από τη ζωή και το μυαλό σου.

Γι’ αυτό πολύ προσοχή! Μακριά από τις κακοτοπιές! Η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να την πάρουμε με το καλό, για να μας φερθεί μεγαλόψυχα και γενναιόδωρα.

Χριστιάνα Αγγελονίδη-Λώλου