Κατερίνα Ζαχαροπούλου: Πίσω από τις εικόνες…

Έργα-σταθμοί που γεννήθηκαν από θρυλικούς έρωτες, αποκρυπτογραφούν τη σχέση των δύο φύλων, την ερωτική ένταση και τις συμπεριφορές τους. Υπάρχει σημειολογία για την τέχνη μέσα από τον έρωτα; Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου επιχειρεί να δώσει απαντήσεις μέσα από τις διαλέξεις της στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και να συνεχίσει τη διαρκή αναζήτηση της άλλης όψης των πραγμάτων…

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να μεταδώσετε μέσα από την πρωτοβουλία των διαλέξεων που κάνετε και σε ποιους απευθύνεστε;

Δεν πρόκειται ακριβώς για διαλέξεις. Περισσότερο θα έλεγα ότι πρόκειται για συναντήσεις μ’ ένα κοινό που ψάχνει στην τέχνη την άλλη όψη των πραγμάτων. Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης προσφέρει τη δυνατότητα αυτών των συναντήσεων των οποίων το περιεχόμενο ακουμπά πολλές εκδοχές ερμηνείας της τέχνης. Ξεκίνησα τη συνεργασία με το Μουσείο έχοντας κατά νου να αξιοποιήσω το αρχείο της εκπομπής μου στην ΕΤ1 «Η Εποχή των Εικόνων» οργανώνοντας θεματικές ενότητες. Π.χ. μεγάλα σύγχρονα μουσεία, εκθέσεις με μεγάλη προσέλευση κοινού, Μπιενάλε της Βενετίας, Έλληνες καλλιτέχνες και διεθνής σκηνή, καλλιτέχνες των οποίων ο λόγος και το έργο διευρύνουν την συνείδησή μας, θέματα που απασχολούν σήμερα την καλλιτεχνική δημιουργία, για να αναφέρω μερικές ενότητες. Η σχέση μου με το ακροατήριο διαμορφώθηκε με τον καιρό φτιάχνοντας για μένα ένα χώρο υποδοχής όπου και σαν καλλιτέχνης μπορώ να αφηγηθώ ιστορίες που μ’ ενδιαφέρουν, να μιλήσω για καλλιτέχνες που με ενέπνευσαν, για εκθέσεις και έργα που ποτέ δεν ξεχνάς, αν στάθηκες τυχερός και συναντήθηκες μ’ αυτά κάποια στιγμή. Υπολογίζω πολύ στη δύναμη του ενθουσιασμού και της μετάδοσής του, όταν αυτός πηγάζει από τη βαθιά σχέση με τα πράγματα που αγαπάς.

Η ιδέα του αιώνιου έρωτα μέσα από την τέχνη. Τι έχετε να μας πείτε για το θέμα αυτό;

Δεν υπάρχει «αιώνιος έρωτας» ούτε μέσα από την τέχνη. Υπάρχει μόνο η διαρκής προσπάθεια για τη συνθήκη που τον γεννά. Και αυτή είναι η γοητεία, η γνωριμία, το ρίσκο, η δέσμευση. Τα έργα τέχνης είναι αυτά καθαυτά παράγωγα του έρωτα, υπό την έννοια της σχέσης τους με το χάος, την εξύψωση και την ελεύθερη έκφραση, ακόμη και της σχέσης τους με το θρήνο.

Η δύναμη της τέχνης εξωραΐζει την κρίση;

Τίποτε δεν εξωραΐζει την κρίση αν πραγματικά ξέρουμε γιατί μιλάμε. Η κρίση είναι αναγκαία οδός για αυτογνωσία. Στο μόνο που η δύναμη της τέχνης μπορεί να συμβάλλει είναι σ’ αυτήν ακριβώς την αυτογνωσία, αν και εφόσον την επιθυμούμε. Δεν αποτελεί ψυχοθεραπευτικό εργαλείο η τέχνη. Είναι μια « χώρα» ελευθέρας εισόδου, χωρίς έλεγχο διαβατηρίου και απεριορίστου διαμονής. Ή επιλέγεις να ζήσεις εκεί, ή δεν πας ποτέ. Η κρίση στη «χώρα» αυτή ερμηνεύεται αλλιώς και αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά .Διότι επιτρέπει την κάθαρση, προϋπόθεση της οποίας είναι οι οδύνες.

Κάτια Μηλιαράκη