Διάσημοι ή ψώνια;

 Διάσημοι, θεωρητικά, γίνονται οι άνθρωποι που έχουν κάνει κάτι σπουδαίο στη ζωή τους, ώστε να έχουν χτίσει τη φήμη τους γι’ αυτό. Ας πούμε έχουν κάνει μια εφεύρεση, έχουν γράψει κάποιο λογοτεχνικό αριστούργημα, έχουν σκηνοθετήσει μια σπουδαία ταινία, έχουν ερμηνεύσει ένα δύσκολο ρόλο, έχουν προσφέρει στην κοινωνία καλλιτεχνικό ή ιατρικό ή επιστημονικό έργο.

Μπορείς, όμως, να γίνεις γνωστός ή και διάσημος, απλώς ποζάροντας τακτικά και αδιάλειπτα στο φωτογραφικό φακό. Υπό την προϋπόθεση ότι ανήκεις σε μια παρέα ή σε έναν κύκλο που σε καλεί σε σημεία όπου υπάρχουν φωτογράφοι. Οπότε η αιτία της διασημότητάς σου είναι το φόρεμά σου ή και αυτή καθεαυτή η παρουσία σου στο αξιομνημόνευτο γεγονός της βραδιάς.

Και δεν αναφέρομαι στα 15 λεπτά διασημότητας που ο καθένας θα έχει σύμφωνα με τον AndyWarhol, αναφέρομαι στην αιτία που κάνει τον καθένα μας να κερδίσει αυτά τα 15 λεπτά.

Κάθε δεκαετία βλέπουμε καινούργιες φυσιογνωμίες να ποζάρουν στα κοινωνικά. Το νέο χρήμα, τα νέα πρόσωπα στα πράγματα και, φυσικά, τα νέα πρόσωπα στην εξουσία. Αφού, μοιάζει, σαν να αλλάζουν τα άτομα στις λίστες των προσκλήσεων μόλις αλλάξει η κάθε κυβέρνηση. Άντε πάλι από την αρχή, νέα ονόματα και πρόσωπα. Επίσης, κάθε πενταετία έχει το δικό της «it» girl που φωτογραφίζεται σε κάθε έξαλλη πόζα στα πάρτι και μετά εξαφανίζεται για να πάρει τη θέση της η επόμενη.

Πόσα επίθετα θα πρέπει να αποστηθίζει κανείς και πόσες φυσιογνωμίες να μάθει από τις στήλες με τις φωτογραφίες των «διασήμων;» Όμως αυτό είναι το τίμημα για όσους αναγνώστες βαριούνται τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Να έχεις θέση στο σκληρό δίσκο του μυαλού σου να εγγράψεις νέα δεδομένα από νέους παγκοσμίως αγνώστους «διάσημους».

Γιατί υπάρχει και η λανθασμένη άποψη του κόσμου ότι, για να δημοσιεύεται η φωτογραφία κάποιου, είναι, όντως, διάσημος. Και επομένως, πράγματι, έχει κάνει κάτι το αξιόλογο. Έχει, ας πούμε, μια υγιή επιχείρηση ή είναι καλός καλλιτέχνης ή κινεί τα νήματα της κοινωνίας (ή είναι σύζυγος κάποιων από τους παραπάνω).

Έχει δημοσιευτεί η φωτογραφία σου, γιατί ήρθαν τα δεκαπέντε σου λεπτά διασημότητας ή γιατί ανήκεις σε κάποιο «παρεάκι» με ανταλλασσόμενες δουλείες. Ή είσαι sexy και αρέσεις στο φακό, οπότε χειραγωγείς τους φωτογράφους με προσκηνοθετημένα ραντεβού για δήθεν αυθόρμητα στιγμιότυπα που δίνουν τροφή σε κοινωνικά σχόλια;

Αλλά ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για το παιχνίδι πίσω από τις φωτογραφίες των «διασήμων», φτάνει να τρέφεται με τις ζωές τους. Να καταναλώνει πώς ζουν, πού πηγαίνουν, τι φοράνε, με ποιους ανταλλάσσουν φιλιά, πότε παντρεύτηκαν, πότε χώρισαν, ποιος έκλαψε στην κηδεία τους. Με ποιον ζουν, ποιον άφησαν, με ποιον ταυτόχρονα τα έχουν, σε ποιο θέρετρο πέρασαν διακοπές, σε ποιο πάρτι ήρθαν στο κέφι.  

Επομένως, αποδέχονται ως διάσημους  αυτούς των οποίων τα ονόματα δημοσιεύονται στις λεζάντες των φωτογραφιών. Γιατί δεν χρειάζεται απόδειξη ή πτυχίο για να δηλώσεις διάσημος. Δεν είναι όπως ένας γιατρός. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια στήλη και ένα περιοδικό που να σε χρίσει διάσημο, να σε στηρίξει, και, τελείωσε. Αυτό είσαι. Ειδικά ορισμένοι που εμφανίζονται τόσο στην τηλεόραση, όσο και στις στήλες των κοινωνικών δεν ξέρεις ούτε ποιοι είναι, ούτε ποια είναι η δουλειά τους ούτε καν πώς ζουν (εννοώ με τι εισοδήματα).

Στο κάτω – κάτω της γραφής, γιατί να μας απασχολεί η φάτσα τους; Τι έχει προσφέρει στην κοινωνία; Σε τι συμβάλλει στη ζωή μας; Γιατί πρέπει να με νοιάζει; Τι νόημα έχει για μας; Προτιμώ να αποστηθίζω ωραία ξενοδοχειακά συγκροτήματα που χαζεύω στο Internet.  

Ξέρω σπουδαίους ανθρώπους με σημαντική προσφορά που κρύβονται από το φακό. Το ίδιο τους το έργο τους δίνει την ικανοποίηση της αποδοχής. Δεν χρειάζονται δημοσίευση των φωτογραφιών τους σε πάρτι και σε εγκαίνια για να νιώσουν τη δικαίωση. (Και μάλιστα δίπλα από ορισμένα παρδαλά «διάσημα» πρόσωπα). Έχουν όση εξουσία χρειάζονται, ώστε να μην εξαρτώνται ούτε από την μεγαλοθυμία του φωτορεπόρτερ, ούτε από την έγκριση του αρχισυντάκτη.  

Κατερίνα Τσεμπερλίδου