Ρεβέκκα Καμχή – The Gallerist

Η Ρεβέκκα Καμχή δεν χρειάζεται συστάσεις. Εκείνη μας προσκάλεσε «Στο διαμέρισμα του Συλλέκτη» στο νέο εικαστικό εγχείρημα που λαμβάνει χώρο στην γκαλερί της κι εμείς την αφήσαμε να μιλάει για όλα όσα αγαπάει να κάνει και να είναι…

Mόλις ολοκληρώθηκαν δύο πολύ σημαντικές και ιδιαίτερες εκθέσεις στην Tate Gallery, στο Λονδίνο. Του ΤΑΚΙS -ενός αληθινού πρωτοπόρου, επαναστάτη και θρύλου που επαναπροσδιόρισε τα όρια στη σύγχρονη τέχνη- και της Nan Goldin. Πείτε μας λίγα λόγια για τη σημειολογία, αλλά και την εμπειρία του να συνεργάζεσαι με καλλιτέχνες αυτού του βεληνεκούς.
Τον Τάκη τον πρωτοσυνάντησα όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια. Ήταν μεγάλη τύχη που τον γνώρισα και σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο κι αυτό το χρωστάω στη Λυδία Βενιέρη όταν ζούσαμε όλοι τότε στο Παρίσι. Δεν ήξερα πολλά πράγματα τότε για τη σύγχρονη Τέχνη παρά μόνο για μοντέρνα και όταν είδα τα έργα του νόμιζα ότι ήταν ηλεκτρολόγος. Σιγά σιγά γίναμε φίλοι και μου ανέθετε να κάνω δουλειές, όπως το να υποδέχομαι συλλέκτες ή εμπόρους τέχνης και να διαπραγματεύομαι τις πωλήσεις από το εργαστήριό του. Ήταν πολύ ενθαρρυντικός κι ενώ μου έλεγε συνέχεια ότι πρέπει να γίνω «art dealer» κι ότι είμαι φτιαγμένη για αυτό, – δε με έπειθε! Συχνά ήταν σκληρός και είχε μεγάλο Εγώ. Αλλά -που και που- τον έσωζε το χιούμορ του. Ο τρόπος που κατάφερε να συνδυάσει τις παιδικές μνήμες και τους φόβους με το βλέμμα του προς το μέλλον μέσω της τεχνολογίας και η δύναμή του να μετατρέψει άψυχα, κρύα κι ασήμαντα υλικά, όπως βίδες, σίδερα και προπέλες σε μαγικά σύμβολα είναι συγκλονιστικός. Τα έργα του σε κρατάνε στη γη και συγχρόνως σε ταξιδεύουν σε άλλη διάσταση -εικαστικά και συναισθηματικά. Η Nan Goldin είναι από τους πρώτους φωτογράφους σύγχρονης τέχνης. Εισήγαγε ένα στiλ τελείως προσωπικό, όπου η καθημερινή ζωή και η «πρόχειρη» φωτογραφία έβγαλαν μια πάρα πολύ έντονη οικειότητα. Οι χαρακτήρες της είναι πάντα φίλοι της ή άνθρωποι με τους οποίους έχει σχετιστεί με κάποιο κοντινό τρόπο. Αυτό εξηγεί πως και εμείς μπορούμε σήμερα να έχουμε αυτήν την αίσθηση όταν βλέπουμε τα έργα της, πως μπορούμε μέσα από τις φωτογραφίες της, να «εισχωρούμε» μέσα στις ζωές αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι παρότι απόλυτα ανεπιτήδευτοι τη στιγμή που τους έχει απαθανατίσει μοιάζουν γοητευτικοί λαμπεροί και εντυπωσιακοί ή αφημένοι ελεύθεροι στην ιδιωτικότητά τους, σα να μην τους έβλεπε κανείς. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που συμπτωματικά και οι δύο αυτοί καλλιτέχνες με τους οποίους έχω συνεργαστεί χρόνια είχαν ταυτόχρονα έκθεση στην γκαλερί Tate.

Ποιος είναι ο Ορισμός της Τέχνης για εσάς;
Είναι ένας τρόπος να εκφράσεις αυτό που δεν μπορείς να πεις με λόγια. Μία εικαστική μορφή συναισθημάτων ή σκέψεων που μπορεί να σε βοηθήσει να αντιληφθείς πράγματα μέσα σου και γύρω σου. Πολλές φορές προσθέτουν και στην κατανόησή μας σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο πάλι με έναν τρόπο πολύ συχνά πιο δυνατό από τα λόγια. Είναι μια απόλυτα ανθρώπινη ανάγκη χωρίς την οποία πιστεύω ότι πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να ζήσεις. Τέχνη είναι αυτό που μας βοηθάει να αναρωτηθούμε τι κάνουμε επάνω στη γη. Η αναζήτηση σε ερωτήσεις που πολλές φορές δεν έχουν απαντήσεις.

Μιλήστε μας λίγο για τα άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα επαγγελματικά σχέδια σας.
Η γκαλερί εκτός από τις εκθέσεις και τη συμβουλευτική της δραστηριότητα με ιδιώτες και συλλέκτες ξεκινάει και καινούργιες συνεργασίες με άλλες γκαλερί που εκθέτουν διαφορετικά πράγματα με σκοπό τη διαθεματική έκθεση και συνομιλία. Η πρώτη συνεργασία πραγματοποιείται με την γκαλερί παλαιοπωλείο ΜΑΡΤΙΝΟΣ. Προσκαλούμε την αντικέρ Ελένη Μαρτίνου και μαζί διαμορφώνουμε το χώρο της γκαλερί, σε ένα διαμέρισμα συλλέκτη, όπου παλαιά και design έπιπλα της συλλογής του παλαιοπωλείου ΜΑΡΤΙΝΟΣ εκτίθενται μαζί με έργα σύγχρονων καλλιτεχνών.
Η κοινή αγάπη τους για την Τέχνη οδήγησε σε ένα εγχείρημα με τίτλο «L’appartement du collectionneur» (Το διαμέρισμα του συλλέκτη) και καλεί τους επισκέπτες να νιώσουν σα να βρίσκονται στο σπίτι ενός φίλου. Είναι ένα κάλεσμα σε ένα χώρο, όπου έργα επώνυμων καλλιτεχνών, όπως οι Νίκος Αλεξίου, Nan Goldin, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Σον Λάντερς, Ρος Μπλέκνερ, Τάκις κ.ά. συνυπάρχουν με μοναδικά, χειροποίητα έπιπλα του 18ου και 19ου αιώνα, καθώς και σχεδιαστών του 20ου αιώνα. Βρισκόμαστε σε έναν καινούργιο προσδιορισμό της επιλογής των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, ο γνώμονας δεν είναι μόνο η αισθητική αλλά και η ενεργή μας θέση απέναντι στο περιβάλλον ως ακτιβιστών καταναλωτών. Η έκθεση αυτή επιχειρεί να θέσει αυτόν τον προβληματισμό, αλλά και να δημιουργήσει ένα χώρο, όπου οι επισκέπτες θα μπορούσαν να ζήσουν.

Ποια θεωρείτε την πιο υπερεκτιμημένη αρετή; (Εντός κι εκτός των ορίων της Τέχνης)
Το να κερδίζεις χρήματα. Στις μέρες μας το να είναι κανείς πλούσιος ή το να κερδίζει πολλά χρήματα μοιάζει να επηρεάζει τον κόσμο πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Θεωρείται μεγάλη αρετή και επίτευγμα να έχεις πολλά χρήματα ή να κερδίζεις πολλά χρήματα και τα χρήματα «μιλάνε» όπως λέει η γνωστή αγγλική έκφραση «money talks», αλλά εγώ θα προσθέσω ότι η μόρφωση, οι γνώσεις και η αισθητική ψιθυρίζουν «class whispers».

Τι λείπει και τι περισσεύει από την πολιτιστική σκηνή της Ελλάδας και πιο ειδικά της Αθήνας;
Υπάρχει έλλειψη παιδείαs, απουσιάζει το ενδιαφέρον και η γνώση για το κοινό. Πιστεύω ότι τα παιδιά -ασχέτως σχολείου ή τάξης- θα έπρεπε να πηγαίνουν μια φορά το τρίμηνο τουλάχιστον σε ένα μουσείο της πόλης τους και αν είναι εφικτό και παραπάνω από μια φορά στο Αρχαιολογικό. Επίσης λείπει ένα μουσείο σύγχρονης Τέχνης -ευτυχώς υπάρχουν περιοδικές εκδηλώσεις από ιδιωτικούς φορείς όπως αυτές του ΝΕΟΝ και του ΔΕΣΤΕ που συμπληρώνουν τις ελλείψεις αυτές. Θα έπρεπε λοιπόν να ενταχθούν προγράμματα ενεργά για συμμετοχή των παιδιών στην κουλτούρα και την τέχνη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Τα παιδιά θα έπρεπε να παρακολουθούν υποχρεωτικά μαθήματα για να φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους – πηλό, ζωγραφική κ.λπ. για να μπορέσουν να αναπτύξουν το αφηρημένο και ασυνείδητο κομμάτι του εγκεφάλου που μπορεί να παραγάγει πιο ευαίσθητους και ανοικτούς ανθρώπους στην κοινωνία μας.

Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την απόλυτη ευτυχία;
Nα έχεις 3 με 4 ώρες την ημέρα για να τις αφιερώνεις στην γυμναστική, στο να καλλιεργείς κάτι -να παράγεις, να δημιουργείς- κάτι με τα χέρια σου και να τρως βιολογικά τοπικά φαγητά με φίλους σου.

Ποιο ταλέντο θα θέλατε να είχατε;
Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι διπλωμάτης.

Υπάρχει κάτι για το οποίο να έχετε μετανιώσει περισσότερο μέχρι σήμερα στη ζωή σας;
Που δε δούλεψα περισσότερο σε γκαλερί ή σε άλλες δουλειές πριν ανοίξω τη δική μου και που δεν έκανα πέντε παιδιά.

Ποιo είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στο Παρίσι.

Διαβάστε περισσότερα στο DELUXE magazine που κυκλοφορεί δωρεάν σε επιλεγμένα σημεία, ή πατώντας ΕΔΩ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Μαρτίνος & Ρεβέκκα Καμχή – L’appartement du collectionneur