Play it again!

Τελευταία το pc μου τρώει τρελό κόλλημα. Γράφω, σώζω, κολλάει, χάνω. Και τούμπαλιν. Το πρόγραμμα δεν ανταποκρίνεται (πολλάκις). Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι έχω χάσει τρία, τέσσερα σημαντικά έγγραφα το κολλημένο μου pc μου έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα. Η λύση είναι μία: Restart, Επανεκκίνηση.

Πολλοί σκληροί δίσκοι έχουν γεμίσει με εμπειρίες, θεωρίες, προτάσεις σχετικά με την επανεκκίνηση και την ανάκαμψη. Οικονομική-τόσο επίκαιρη λόγω συνθηκών-, ηθική, συναισθηματική, ψυχολογική. Επίσης επίκαιρες, λόγω συνθηκών. Δεν υπάρχει ούτε μυρμήγκι επί ελληνικού εδάφους το οποίο δεν έχει έρθει σε μετωπική με κάποια δυσάρεστη ανατροπή στη ζωή του. Το θέμα δεν είναι πως επουλώνεις το τραύμα, ας πούμε τη σπασμένη μύτη, το γρατζουνισμένο γόνατο, το τσαλακωμένο ηθικό, την καταπατημένη αξιοπρέπεια, την ποδοπατημένη σου ζωή, αλλά το πως βρίσκεις τη δύναμη να «σηκώνεσαι» ξανά και να κάνεις Restart.

Κάτι τέτοιες μέρες, κάτι τέτοιες εποχές που η βαριά κουρτίνα της κακής διάθεσης έχει καλύψει τον ορίζοντά μου – και φαντάζομαι πολλές είστε που μου κάνουν παρέα στο blue mood- αναζητώ μία λύση, ένα σχέδιο δράσης, έστω μία καλή νεράιδα ίσως, που θα σπάσει σαν κίνηση καράτε την σανίδα της κατάθλιψης πάνω στα τούβλα.

Και μετά μετρώντας τραπεζικά υπόλοιπα, ξεφυλλίζοντας λίστες με υποχρεώσεις, υπολογίζοντας προθεσμίες και plans B, C, D… φτάνει μία εικόνα, μία μυρωδιά, ένας ήχος, ένας ήλιος λαμπερός και φωτεινός για να πατήσουν το Restart. Nα δώσουν το φιλί της ζωής.

Τα ήθελα κι εξακολουθώ να τα θέλω όλα. (Όπως όλοι μας άλλωστε). Όλα όσα είχα, όλα όσα έχω καταφέρει, όλα όσα -νόμιζα- πως έχω «κατοχυρώσει». Όμως, αυτά ήταν last years. Και τότε σκύβω μέσα μου και αρχίζω την αποδόμηση, την αφαίρεση. Τι είναι το πιο σημαντικό. Οι άνθρωποι που αγαπώ. Όπως πολύ πρόσφατα αγαπώ -με Ξανθοπουλική υπερβολή- να λέω: «Την υγεία μας να έχουμε και με ένα πιάτο φακές θα την βγάλουμε καθαρή»…

Σκέφτομαι ότι όλες οι μεταβάσεις γίνονται μάλλον βίαια. Με «βίαιο» τρόπο βλέπουμε το φως -το επιβεβαιώνουν κι οι γυναικολόγοι- με «βίαιο» τρόπο διεκδικούμε το χωροχρόνο μας στο χάρτη. Με «βία», με πόλεμο άλλαξαν κι οι ζωές μας.

Με πόλεμο -full στη βία- μοιάζει κι ο έρωτας τώρα που το καλοσκέφτομαι. Πόσο μάλλον ο γάμος, ο οποίος ταιριάζει υπέροχα με το καλοκαίρι και την αιθεροβάμονα διάθεσή του.

Στη μάχη, λοιπόν, της ψυχικής ανάτασης, του μεγάλου «Ναι Δέχομαι!», του ελληνικού καλοκαιριού, της ίδιας της ζωής. Πατήστε απλά το Restart!

Κάτια Μηλιαράκη