Η ελληνική ψυχή της Victoria Hislop

Την VIctoria Hislop την έχω γνωρίσει από κοντά και είναι από εκείνες τις περιπτώσεις γυναικών που θα ήθελες να είναι η φίλη σου. Αν, τις γιορτές τις περνούσε στην Αθήνα θα την καλούσα στο σπίτι μου θα έβαζα την Nina Simone sto cd -ή μήπως Τσιτσάνη; -θα την κερνούσα ρακόμελα-ή μήπως Earl grey tea;- και θα την ρωτούσα…

Λοιπόν είσαι συγγραφέας βιβλίου που κατατάχθηκε ανάμεσα στα 100 βιβλία που καθόρισαν τη δεκαετία. Ζεις μεταξύ Κεντ, Κρήτης και Πατησίων. Γράφεις για τη Sunday Telegraph, τη Mail on Sunday και best seller με ιστορίες που εκτυλίσσονται στην Κρήτη, της Θεσσαλονίκη, την Κύπρο. Victoria, πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μία πρόταση;
Είμαι Δίδυμος.

Τακτοποιήθηκες στο νέο σου σπίτι στα Πατήσια; Πώς σου φαίνεται ως εμπειρία καθημερινότητας;
Ναι, σχεδόν τα περισσότερα έχουν τακτοποιηθεί. Σχεδόν τα πάντα στο νέο μου σπίτι είναι λευκά. Βρίσκω τρομερά «ειρηνικό» και χαλαρωτικό χρώμα το λευκό. Τώρα πρέπει να προσθέσω μερικές χρωματιστές πινελιές. Είμαι στη φάση που αναζητώ με μανία πράγματα για τους τοίχους. Και σκέφτομαι πως θα φτιάξω μία βιβλιοθήκη. Ή μάλλον βιβλιοθήκες γιατί αυτός για μένα είναι ο πιο σημαντικός, ο πιο αγαπημένος χώρος του σπιτιού. Τα βιβλία δίνουν χρώμα και στο μάτι, αλλά κυρίως στο μυαλό! Το αγαπώ πολύ αυτό το σπίτι. Με έναν παράδοξο τρόπο, είναι πολύ παραδοσιακό. Με μεγάλα παλιά καλοριφέρ και υπέροχα ξύλινα πατώματα. Από τη μία βλέπει σε δέντρα κι απ΄ την άλλη έχει θέα μακριά σε βουνό. Υπάρχει κάτι πιο υπέροχο;

Πες μας λίγα πράγματα για το νέο σου βιβλίο
Ο τίτλος του είναι “The Sunrise/Η Ανατολή”. Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Κύπρο το 1972, όταν τουρισμός ανθεί εκεί και οι άνθρωποι ζουν αρμονικά. Τοποθετείται στην Αμμόχωστο και αφηγείται την ιστορία των δύο οικογενειών και αυτό που τους συμβαίνει, όταν γίνεται η εισβολή των Τούρκων. Είναι μια ιστορία επιβίωσης – αλλά σε αντίθεση με άλλα βιβλία μου-, δεν υπάρχει «αίσιο τέλος», αλλά ένα «αισιόδοξο τέλος». Είναι κάτι περισσότερο από ένα «θρίλερ» στο στυλ του από τα προηγούμενα βιβλία μου. Είναι εμπνευσμένο από την επίσκεψη μου στο βόρειο τμήμα της Κύπρου πριν από τρία χρόνια. Όταν πήγα και στάθηκα στην παραλία της Αμμοχώστου και κοίταξα μέσα από το αγκαθωτό συρματόπλεγμα… Είναι ένα συγκλονιστικό θέαμα να βλέπεις όλα αυτά τα σπίτια και τα κτίρια άδεια, εγκαταλελειμμένα, αλλά ακόμη πιο συγκλονιστικό να γνωρίζουμε ότι εξακολουθούν να περιέχουν πολύτιμα προσωπικά και πολύτιμα υπάρχοντα των ανθρώπων που έμεναν εκεί.

Ποια ανάγκη σε οδήγησε να γίνεις συγγραφέας;
Δεν είμαι πολύ καλή σε κάτι άλλο (γέλια), όποτε αυτή η επιλογή ουσιαστικά προέκυψε δια της εις άτοπον απαγωγής. Δεν είχα τις δεξιότητες για να γίνω γιατρός, δικηγόρος, δασκάλα ή λογίστρια για παράδειγμα. Αλλά μπορώ και γράφω, οπότε ήταν περισσότερο μία διαδικασία που μάλλον με προσέλκυσε προς τη συγγραφή, παρά συνειδητή απόφαση. Μάλιστα πριν γίνω δημοσιογράφος και μετά συγγραφέας έχω δουλέψει και σε εταιρία διαφήμισης και δημοσίων σχέσεων!

Ποιος είναι η μεγαλύτερη επιρροή στο πώς σκέφτεσαι, πώς ζεις;
Η μητέρα μου. Ποτέ δεν προσπάθησε να με πιέσει να με ποδηγετήσει, αλλά με έναν ήσυχο και θετικό τρόπο κατάφερε τελικά να με επηρεάσει. Είναι η τέλεια μητέρα, ο τέλειος γονιός. Είναι μία πολύ δυνατή, υπομονετική όμορφη γυναίκα με εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ. Είναι ο βράχος μου!

Ποιες είναι οι σκέψεις σου για την ελληνική κοινωνία, για εμάς τους Έλληνες;
Νομίζω ότι το να είναι κανείς Έλληνας είναι ευλογία και ένα βάρος ταυτόχρονα. Η Ελλάδα έχει υποστεί τεράστια ταλαιπωρία στη διάρκεια της πιο πρόσφατης ιστορίας της. Σπάνια φαίνεται να υπάρχουν περίοδοι «ειρήνης» (πολιτικής ή οικονομικής) και η ζωή για πολλούς ανθρώπους είναι πολύ δύσκολη αυτή τη στιγμή. (Και στο παρελθόν ήταν επίσης πάρα πολύ δύσκολη). Αλλά υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά που έχετε εσείς οι Έλληνες που θεωρώ ότι λείπουν από πολλές άλλες χώρες: η δύναμη της οικογένειας και της φιλίας είναι αξιοζήλευτη. Νομίζω ότι αυτά τα πράγματα ενώνουν, συσπειρώνουν και τελικά «προφυλάσσουν» τους ανθρώπους από τις αρνητικές επιδράσεις της κρίσης. Έχω δει καταπληκτικά παραδείγματα της ανιδιοτέλειας των Ελλήνων κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων της κρίσης…

Τι είναι αυτό που σε ενθουσιάζει και τροφοδοτεί τη δουλειά σου;
Η Ελλάδα από μόνη της «ταΐζει» τη δουλειά μου. Είμαι διαρκώς γοητευμένη από την Ελλάδα. Όταν είμαι εδώ (αυτά τα λόγια τα γράφω στην αγαπημένη μου Κρήτη) ακούω, βλέπω πράγματα τα οποία βρίσκω ιδιαίτερα ή εκπληκτικά σχεδόν εξωπραγματικά και κρατάω σημειώσεις τα καταγράφω ή τα αποθηκεύω στο μυαλό μου.

Εκτός από τη δουλειά σου υπάρχει κάτι άλλο που σε παθιάζει;
Η Μουσική. Δεν μπορώ να περάσω ούτε μία μέρα της ζωής μου αν σε κάποιες ώρες, κάποιες στιγμές της έστω, δεν ακούσω μουσική. Ακούω μουσική όταν γράφω, όταν οδηγώ, όταν περπατώ. Νιώθω εξαρτημένη από την μουσική, αλλά δεν νομίζω ότι κινδυνεύω, ότι θα μου κάνει κακό; (γέλια)

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει μέχρι σήμερα;
Να προσπαθείς να ζεις την στιγμή. Το ΤΩΡΑ. Δεν ήμουν πολύ καλή σε αυτό παλιότερα, αλλά μπορείς να απολαμβάνεις τα πράγματα που συμβαίνουν και να «γιορτάζεις» το παρόν αντί να είσαι σε αναμονή περιμένοντας για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Το ΤΩΡΑ μας πρέπει να είναι όσο πιο πολύ καλό γίνεται…

Ποιο είναι το προσωπικό σου motto;
«Ποτέ μη λες ΠΟΤΕ».

Ποια είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια που επιτρέπεις στον εαυτό σου
Καλαίσθητα κι εξαιρετικής ποιότητας λευκά είδη στο κρεβάτι μου.

Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι στη…γωνία. Θα μοιραστείς μαζί μας μερικές αποφάσεις ή στόχους σου για το 2015;
Θα ήθελα να ξοδεύω λιγότερο χρόνο δουλεύοντας και περισσότερο ζώντας. Επίσης, θα ήθελα μέχρι το τέλος του 2015 να μπορώ να διαβάζω το περιοδικό σας χωρίς να χρειάζομαι ελληνοαγγλικό λεξικό. Θα δουλέψω πολύ τα ελληνικά μου!

Κάτια Μηλιαράκη

Photos: Marianne Wie