Karim’s pop world

Έζησε το αμερικανικό όνειρο, έφτιαξε μία νέα δική του σχολή αισθητικής στο design και παρέμεινε πιστός στη λευκή-ροζ γκαρνταρόμπα του. Ο λόγος για τον Karim Rashid, έναν από τους σημαντικότερους designers προϊόντων, επίπλων και εσωτερικών χώρων στην Αμερική, από τα χέρια του οποίου έχουν περάσει 3.000 και πλέον σχέδια.

Ξεκίνησε χωρίς κανένα εισόδημα στα 33 του στη Νέα Υόρκη, ενσαρκώνοντας έτσι με σύγχρονο τρόπο το αμερικανικό όνειρο γνωρίζοντας, όμως πολύ καλά τι ήταν αυτό που ήθελε να κάνει. Μάλιστα έφτιαξε μία καινούρια λέξη μόνο για να το εξηγήσει: «designocracy», που κατά τον Rashid εκφράζει την τάση του εκδημοκρατισμού στο ντιζάιν. Είναι ένας από τους σημαντικότερους βιομηχανικούς σχεδιαστές του 21ού αιώνα και η δουλειά του έχει βραβευτεί με περισσότερα από 35 διεθνή βραβεία. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και εφημερίδες σε όλο τον κόσμο, αλλά και σε τηλεοπτικές σειρές όπως τα Φιλαράκια και σε πολλά μουσικά κανάλια. Άλλωστε ο ίδιος δεν έχει κρύψει ποτέ την αγάπη του για τη μουσική. Τα τελευταία 30 χρόνια έχει παίξει μουσική για μεγάλα events σε χώρους όπως το Μουσείο Guggenheim και έχει κυκλοφορήσει δύο CD για την Neverstop Music. Το πολυτάλαντο και ανήσυχο πνεύμα του, όμως τον έχει οδηγήσει να ασχοληθεί κατά καιρούς με τη μόδα, τη διδασκαλία, τη συγγραφή, ενώ πρόσφατα σχεδίασε και το μπουκάλι για το νέο άρωμα JEU D’AMOUR του οίκου KENZO. Και τι δένει όλες αυτές τις δραστηρίοτητες; Το μήνυμα που ο ίδιο θέλει να περάσει, το να είναι κανείς ο εαυτός του και να ευχαριστιέται τη ζωή.

Ο Rashid γεννήθηκε στο Κάιρο το 1960, από πατέρα Αιγύπτιο, καθηγητή τέχνης και σχεδιαστή και από μητέρα Αγγλίδα δασκάλα. Μεγάλωσε στην Αγγλία και στον Καναδά, όπου και πήρε πτυχίο στο βιομηχανικό σχεδιασμό το 1982. Από το 1983 έχει συνεργαστεί με πάνω από 150 εταιρίες σε όλο τον κόσμο. Κυρίαρχο ρόλο στον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζει παίζει ο αισθησιακός μινιμαλισμός, σύμφωνα με τον οποίο τα αντικείμενα επικοινωνούν, ενώνουν κι εμπνέουν. Το Design, υποστηρίζει, είναι πάρα πολύ σημαντικό για καθημερινότητα όπου επιδρούμε σωματικά, ψυχολογικά και κοινωνιολογικά και θέτει τις συνθήκες των ανθρώπινων εμπειριών. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως ‘ο καλλιτέχνη των αληθινών προβλημάτων’ και βλέπει κάθε νέο του σχέδιο σαν μία πρόκληση, ώστε να φτιάξει μία νέα γέφυρα μεταξύ της βιομηχανίας και των χρηστών, μεταξύ της αυτό-έκφρασης και της επιθυμίας, και της παραγωγής.

Η κυριότερη επιρροή στη δουλειά του ήρθε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Ettore Sottsass μέσα από τη χρήση έντονων χρωμάτων και φουτουριστικών μορφών, αλλά και από τη χρήση πλαστικών υλικών. Τα σχέδιά του έχουν πάντα μία χαρούμενη και φουτουριστική διάθεση και αναφορές στην Pop Art και το Kitsch. Και φυσικά μένει πιστός στο πλαστικό που πιστεύει ότι αντιπροσωπεύει τον εικοστό πρώτο αιώνα. Όπως ο ίδιος λέει, θέλει να δημιουργεί ένα νέο «συνθετικό» κόσμο με οικολογικά υλικά που είναι όμως πιο άνετος και με μεγαλύτερη προσοχή στο σχεδιασμό. Καταφέρνει να κάνει το βιομηχανικό design ενδιαφέρον και προσιτό σε όλους, τόσο λόγω της εργονομίας και της οικονομίας στα σχέδιά του, αλλά και χάρις σε αυτή τη χαρακτηριστική φρεσκάδα και νεανικότητα των σχεδίων του. Αυτό μάλιστα είναι κάτι που ασπάζεται και σε προσωπικό επίπεδο μιας και το στιλ στο ντύσιμό του κινείται αποκλειστικά πάνω σε αυτές τις αρχές. Ο ίδιος θα περιέγραφε το ντύσιμό του ως casual και futuristic, κάνοντας τα λευκά και ροζ κοστούμια του το σήμα κατατεθέν.

Και είναι ακριβώς αυτή η φρεσκάδα του σχεδιασμού του που βγαίνει και στο μπουκάλι που σχεδίασε για το νέο άρωμα JEU D’AMOUR του οίκου KENZO που δημιούργησαν οι δύο διάσημες “μύτες”, οι Daphné Bugey και Christophe Raynaud. «Ήθελα να δημιουργήσω ένα μπουκάλι που εξέπεμπε συναίσθημα, που είχε μία δυναμική που παραπέμπει σε ταξίδι και περιπέτεια». Γνωρίζοντας πως από κάθε 30 νέα αρώματα μόνο ένα διαρκεί περισσότερο από δέκα χρόνια, ένιωσε το project σαν ένα προσωπικό στοίχημα να καταφέρει να δείξει με υλικά το χαρακτήρα αυτού του ιδιαίτερου αρώματος. Ονειροπόλος και κοιτώντας μόνο προς το μέλλον περιμένει την ημέρα που τα αρώματα δε θα χρειάζονται μπουκάλια και περυτιλίγματα και στο μεταξύ ελπίζει να σχεδιάσει ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο, ένα μουσείο, μία συλλογή μόδας ή παπουτσιών που να φέρουν το όνομά του.

Από την Χριστίνα Ζαφειρούλη