Summer atmosphere

Ας κάνουμε όλοι ό,τι καλύτερο μπορούμε για να γίνει η Ελλάδα όπως ήταν παλιά: το καλύτερο μέρος για καλοκαιρινές διακοπες.

Αυτό το κείμενο με δυσκόλεψε πολύ. Όχι γιατί ήταν κάποιο συγκεκριμένο θέμα που δεν θα μπορούσα να το αναπτύξω, απλώς γιατί, όπως όλων, έτσι και η δική μου διάθεση δεν είναι στα καλύτερά της.
Το προσπαθώ, το παλεύω θέλω να γράψω κάτι χαρούμενο και αισιόδοξο, αλλά δεν μου βγαίνει εύκολα.
Πόσο πολύ μας έχει επηρεάσει η κρίση; Τι ανθρώπους μας έχει κάνει;
Όπου πας, βλέπεις και νιώθεις την κατάθλιψη γύρω σου, τα βλέμματα να είναι τεντωμένα και τα νεύρα «στην τσίτα»…
Οι φίλοι συζητούν για δουλειές που δεν υπάρχουν, για μέλλον που δεν υπάρχει, για χώρα που δεν υπάρχει.
Θυμάμαι παλιά ότι από τις ημέρες του Πάσχα κάναμε σχέδια για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Αναφέρομαι στην περίοδο λίγο μετά το σχολείο, ή λίγο πριν τελειώσει, στις πρώτες διακοπές που κάναμε μόνοι μας… Εγώ δεν πήγαινα Ρόδο, η φίλη μου είχε κακές αναμνήσεις από τις Σπέτσες, η Μύκονος ήταν εξαιρετικά ακριβή για μας. Αλλά είχαμε την ανεμελιά της ηλικίας και τη χαρά ότι ήμαστε μακριά από τα βλέμματα των γονιών μας και χωρίς καμία έννοια.
Το τραγούδι του Καρβέλα «Καλοκαιρινές διακοπές» κυριαρχούσε μαζί με το «Θέλω μια μέρα να κάνω ένα πάρτι» του Λουκιανού και το «Ας κρατήσουν οι χοροί». Τα 80’ ς στα καλύτερά τους και εμείς μέσα στην τρελή χαρά με προγραμματισμούς λες και δεν υπήρχε άλλο καλοκαίρι. Τα θέλαμε όλα!!!!
Η μια σαχλαμάρα διαδεχόταν την άλλη και το γέλιο ήταν αστείρευτο. Η φροντίδα του ενός για τον άλλο και η μεγάλη αγάπη για την παρέα μας είναι αυτό που γεμίζει την ψυχή μου μέχρι σήμερα. Δύο μεγάλα και φημισμένα για την εποχή τους σχολεία δημιούργησαν μια τρελή παρέα. Οι Ουρσουλίνες και το Πειραματικό. Από εκεί έκανα τους καλύτερούς μου φίλους. Φιλαράκια ζωής, αλλά και τα καλύτερα νεανικά μου γλέντια. Ύδρα, Κέρκυρα, Μύκονος, Πάρος, Κύθηρα, Σαντορίνη. Τσακωμοί για ασήμαντες αφορμές, αλλά και γλέντια ατελείωτα. Με το αγόρι μου αγκαλιά, τον νεανικό μου έρωτα, η παρέα γύρω να περνάμε υπέροχα…. Τα σημερινά παιδιά έχουν άραγε τις ίδιες ευκαιρίες για να περνάνε καλά; Τους αφήσαμε χώρο για κάτι τέτοιο;
Μια παρέα υπέροχη που σήμερα συναντιέται από καιρό σε καιρό με διάφορες συνθέσεις αλλά και με διαφορετική διάθεση. Τα προβλήματα έχουν σκιάσει την παλιά ανεμελιά και η ζωή μάς υπαγορεύει την απομόνωση στην καρδιά. Εμείς που ήμαστε κάθε μέρα και κάθε ώρα μαζί. Εμείς που ξέραμε το πρόβλημα του άλλου και αναζητούσαμε λύσεις. Εμείς που κάναμε τα πάντα για να περνάει καλά το φιλαράκι μας. Τώρα μπορεί να ξέρουμε το πρόβλημα, αλλά είμαστε ανίκανοι να βοηθήσουμε. Γιατί λεφτά δεν υπάρχουν και η συμπαράσταση δεν αρκεί από μόνη της να λύσει το πρόβλημα.
Θυμάμαι το καλοκαίρι στη Σαντορίνη. Εγωισμοί και προσωπικές προτεραιότητες. Και όλοι μαζί για πρωινό στις 12, στη 1 και μετά, με τα παπάκια μας σε όλες τις παραλίες του νησιού.
Και μετά ηλιοβασίλεμα στο Franco’s σε πλήρη χαλάρωση με το fruit punch στα χέρια και βέβαια τρεχάλα για να πιάσουμε τις «καλές» τις θέσεις μπροστά. Ήμαστε ρομαντικοί τότε. Και τώρα είμαστε απλώς, δεν τολμάμε να το παραδεχτούμε, για να μην μας χαρακτηρίσουν γραφικούς.
Μας μεγάλωσαν με τη νοοτροπία ότι ζούμε στην ωραιότερη χώρα, με το ωραιότερο κλίμα, με ωραίους ανθρώπους και με ωραία νησιά. Τώρα, όμως, συνειδητοποιούμε ότι η χώρα μας δείχνει μίζερη και παραμελημένη
Δεν πρέπει να αποδεχτούμε ότι αυτή θα είναι η πραγματικότητά μας στο εξής. Την παλιά Ελλάδα θέλουμε πίσω, αυτή που θα δώσει τη δυνατότητα στα παιδιά μας να κάνουν τις ίδιες διακοπές, να έχουν τις ίδιες εμπειρίες, να διασκεδάσουν και να γλεντήσουν όπως κάναμε κι εμείς.
Πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτό. Το δικαιούμαστε και έχουμε την υποχρέωση να τους παραδώσουμε ό,τι είχαμε παραλάβει κι εμείς από τους γονείς μας.
Ετοιμαζόμαστε για το καλοκαίρι και κανείς δεν έχει κάνει το παραμικρό σχέδιο, το παραμικρό πλάνο. Κανείς δεν ξέρει αν θα φύγει, πού θα πάει, για πόσο και πώς.
Δεν πειράζει, όμως. Θα πάμε παραλία, θα πάρουμε τους φίλους μας και θα μείνουμε μέχρι το βράδυ. Θα προσπαθήσουμε να διασκεδάσουμε, να τραγουδήσουμε και να γλεντήσουμε. Πρέπει να παλέψουμε για τα καλύτερα, γι’ αυτά που θα έρθουν, γιατί ό,τι θελήσεις, τελικά, έρχεται, έστω και με καθυστέρηση. Καλό, ήρεμο, χαλαρωτικό καλοκαίρι.

Χριστιάνα Π. Αγγελονίδη