L’état, C’est Moi

Πολλοί προσπάθησαν να την μιμηθούν. Άλλοι να τραβήξουν το κόκκινο χαλί κάτω από τα πόδια της. Η αυτού μεγαλειότης Hermès Kelly Bag αφηγείται την ιστορία της και εξηγεί πόσο δύσκολο είναι να παραμείνει Βασίλισσα στις μέρες μας. 

ΚΑΙ ΝΑ’ ΜΑΙ λοιπόν τώρα εγώ, μία αυθεντική Hermès Kelly Bag, άρτι αφιχθείσα από το Παρίσι, κατόπιν ειδικής παραγγελίας, να κυκλοφορώ στον καρπό της νέας μου ιδιοκτήτριας, κουβαλώντας ένα περιοδικό τύπου tabloid! Πόσο μακρυνές φαντάζουν οι εποχές που έκανα το debut μου στο εξώφυλλο του Life στα μέσα της δεκαετίας του ’50 όταν η Πριγκίπισσα Grace είχε χρησιμοποιήσει τον γοητευτικό μου όγκο για να κρύψει την εγκυμονούσα κοιλίτσα της από τους paparazzi, πετυχαίνοντας ωστόσο ακριβώς το αντίθετο: ενώ όλος ο πλανήτης μιλούσε για την επικείμενη εγκυμοσύνη, όλο το διεθνές jet set παραληρούσε για την αγαπημένη Hermès τσάντα της πριγκίπισσας, η οποία έκτοτε πήρε και επισήμως το όνομά της.

Από τότε ξεκίνησε και η μανία που λέγεται Κelly Bag και κάνει γυναίκες και άνδρες να λιποθυμούν στο άκουσμά του για τελείως διαφορετικούς λόγους: οι μεν στη θέα του τέλειου δέρματός μου και οι δε στη θέα των πολλών μηδενικών της τιμής μου.

Και όμως τα μηδενικά αυτά, που ποτέ δεν απασχόλησαν γαλαζοαίματες, σταρ και επώνυμες, δεν εμπόδισαν ούτε τις ανώνυμες γυναίκες αυτού του κόσμου από το να με αποκτήσουν, όσα χρόνια κι αν χρειάστηκε να περιμένουν καρτερικά στη λίστα αναμονής. Η σκέψη ότι ένας -και μόνο- τεχνίτης, που έχει περάσει από την πιο απαιτητική και εξειδικευμένη εκπαίδευση, θα σκύψει αποκλειστικά για μέρες ολόκληρες πάνω από την παραγγελία τους, τις συντρόφευε στα χρόνια της αναμονής. Με τη φαντασία τους έβλεπαν το μυθικό κατάστημα στο νούμερο 24 της Rue Faubourg Saint-Honoré στο Παρίσι, εκεί όπου τον προπερασμένο αιώνα τεχνίτες έφτιαχναν είδη ιππασίας από τα καλύτερα δέρματα για γαλαζοαίματους και βασιλιάδες. Εκεί φαντάζονταν πως και σήμερα κάποιος γέρος τεχνίτης στο ατελιέ του συναρμολογεί κομμάτι-κομμάτι την τσάντα των ονείρων τους. Γιατί αυτό υπήρξα πάντα για κάθε γυναίκα: η τσάντα που περιέχει, όχι μόνο το κραγιόν και τα κλειδιά της, αλλά τα όνειρα μιας ολόκληρης ζωής! Και μόνο το γεγονός ότι κατάφεραν να βάλουν το επώνυμό τους στη πολυπόθητη λίστα για μία τέτοια τσάντα, πλάι σε επώνυμα αναγνωρίσιμα στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, είναι γι’ αυτές μεγαλύτερη καταξίωση από μία υποψηφιότητα για βραβείο Nobel!

Αλλά, αλίμονο, πάνε πια πολλά χρόνια από τότε και η γαλλική μυτούλα μου οσφραίνεται ότι στο διάστημα αυτό έχουν αλλάξει πολλά στο χώρο του διεθνούς jet-set και της υψηλής δερματοποιίας. Αν δεν ήξερα μάλιστα ότι όλα αυτά τα συμπράγκαλα άγονται και φέρονται μέσα σε μία αυθεντική Hermès Kelly Bag, θα τολμούσα να υποθέσω πως και το Louis Vuitton πορτοφόλι και η ατζέντα είναι αγορασμένα από πλανόδιο στην Ερμού!

ΑΛΛΑ ΟΧΙ! Δεν είναι ώρα να εμπαίζω τους ανταγωνιστές μου για το τετριμμένο της ύπαρξής τους και την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους, γιατί για πρώτη φορά μετά από ενάμιση αιώνα, ήρθε και η δική μου σειρά: φρικτές φήμες που ήρθαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού με ενημερώνουν ότι πριν από δύο-τρία χρόνια εθεάθησαν οι πρώτοι ΠΛΑΣΤΙΚΟΙ (ω, τι φρίκη, Θέε μου) κλώνοι μου να κυκλοφορούν σωρηδόν κατά μήκος της Madison Avenue. Και επειδή ενός κακού, μύρια έπονται, λίαν συντόμως αυτά τα κατασκευάσματα κατέκλυσαν όλο το Manhattan! Και αν δεν είχαν σπεύσει να επέμβουν τα λαγωνικά του Οίκου μου, που διαφυλάσσουν την εικόνα και την ταυτότητά του ωσάν κόρη οφθαλμού, να μηνύσουν τον παραχαράκτη και να τον θέσουν άμεσα off market, σήμερα μπορεί να πουλιούνταν και δικές μου imitations στα πεζοδρόμια! Αλλά ακόμη και αν αυτό απετράπη, δεν γλίτωσα τον δημόσιο ευτελισμό: ο θρασύτατος έμπορος, όχι μόνο τόλμησε να πουλήσει τσάντες-κλώνους της δίδυμης αδελφής μου Birkin Bag, αλλά τις ονόμασε κοροϊδευτικά Jelly Kelly, τις τοποθέτησε όλο χάρη και καμάρια στη βιτρίνα των μαγαζιών του στο Manhattan και το Long Island και -το αποκορύφωμα!- υποχρέωνε τις πελάτισσές του να μπαίνουν στη λίστα αναμονής, προκειμένου να τις αποκτήσουν έναντι του ευτελέστατου αντιτίμου των 145 δολαρίων, ήτοι λιγότερο τους ενός τριακοστού της αρχικής τιμής μου! Οι τσάντες ήταν σαφώς ιταλικής προέλευσης και κατασκευής, γιατί μόνο οι Ιταλοί -που δεν έχουν ιδέα από τσάντες και καλά θα κάνουν να φτιάχνουν μόνο πίτσες και μακαρονάδες- θα τολμούσαν να προσβάλλουν έτσι μία βέρα Γαλλίδα, που η σκούφια της κρατάει από τον 19ο αιώνα! Τι κι αν οι δικηγόροι μου έκαναν τον έμπορο Steven Stolman να βλέπει εφιάλτες; Αυτός απέκτησε πολύ παραπάνω από 15 λεπτά δημοσιότητας, βλέποντας το όνομά του να εμφανίζεται σε πρωτοσέλιδα των Times της Νέας Υόρκης, ενώ εγώ είδα το δικό μου όνομα να διασύρεται από μία Jelly Kelly!

Και όλο αυτό το κακό έμελλε να ξεκινήσει από εκείνο το καταραμένο επεισόδιο του Sex and the City, όπου η Samantha κινεί γη και ουρανό, προκειμένου να παρακάμψει τη λίστα αναμονής για την Birkin Bag, καθιερώνοντας έτσι στη συνείδηση των εκατομμυρίων φανατικών της σειράς ως απόλυτο σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης στην πόλη που ποτέ δεν κοιμάται. Αποτέλεσμα αυτού του επεισοδίου ήταν να χάσουν και οι αντιπρόσωποι του Οίκου τον ύπνο τους από τον όγκο των παραγγελιών, ο οποίος υπερέβη κάθε προηγούμενο. Όπως ήταν αναμενόμενο, η λίστα σύντομα έκλεισε, αφήνοντας απ’ έξω πολλές δυσαρεστημένες υποψήφιες αγοράστριες. Από το αδιέξοδο και την κατάθλιψη ανέλαβε να τις βγάλει ο δαιμόνιος Stolman, που σε ένα ταξίδι του στο Μιλάνο ανακάλυψε τις πλαστικές Birkin, μετέπειτα γνωστές ως Jelly Kelly.

Αλλά, ακόμα και αν κάποιες Αμερικανίδες έκαναν αυτό που καμία Παριζιάνα δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει περπάτησαν δίχως ντροπή πάνω στη Fifth Avenue κρατώντας μία Jelly Kelly, αυτό δεν στάθηκε ικανό να αμαυρώσει το μύθο μου. Η εκδίκησή μου έμελλε να έρθει δύο χρόνια μετά, σαν κρύο πιάτο αριστοτεχνικά ετοιμασμένο από τον καλύτερο Γάλλο σεφ, όταν οι υπάλληλοι στα κεντρικά του Οίκου μου στο Παρίσι αρνήθηκαν στην έγχρωμη Αμερικανίδα τηλεπαρουσιάστρια Oprah Winfrey να εισέλθει, γιατί το κατάστημα μόλις είχε κλείσει. Η Winfrey δεν άφησε το θέμα να περάσει έτσι και με το που επέστρεψε στα τηλεοπτικά στούντιο στην Αμερική, φρόντισε να αφιερώσει μία ολόκληρη εκπομπή στην αφεντιά μου, κατηγορώντας τους εκπροσώπους του Οίκου ότι της έκλεισαν την πόρτα από ρατσισμό! Τι συνέβη πραγματικά ποσώς με ενδιαφέρει… Άλλωστεμ σαν γνήσια Παριζιάνα, δεν φημίζομαι για την αγάπη μου για τους Αμερικανούς! Γεγονός είναι πάντως πως η μεγαλύτερη Αμερικανίδα σταρ και η γυναίκα που ενσαρκώνει το αμερικανικό όνειρο όσο καμία άλλη απέμεινε στο πεζοδρόμιο της Faubourg Saint-Honoré να με κοιτάζει μέσα από το τζάμι, καθώς οι υπάλληλοι κατέβαζαν τα ρολά του καταστήματος! Και εγώ από τη μεριά μου βρέθηκα ξανά στην πρώτη σελίδα των Times να απολαμβάνω αυτή τη φορά την επάνοδό μου στην αμερικάνικη δημοσιότητα!

Αλλά τι κι αν κοστίζω όσο ένα αυτοκίνητο; Απ’ ό,τι φαίνεται, στην Ελλάδα πολλές γυναίκες θα προτιμούσαν να πηγαίνουν εσαεί με τα πόδια κρατώντας μία Kelly Bag ανά χείρας, παρά να αγοράσουν ένα αμάξι και να έχουν οποιαδήποτε άλλη τσάντα ακουμπισμένη στο κάθισμα του συνοδηγού. Κατά τ’άλλα, δεν είναι άσχημα στην Ελλάδα. Μόνο που έχει πολύ ήλιο και φοβάμαι μήπως χαλάσει το δέρμα μου…

Μ.Ζ.