Αντίνοος Αλμπάνης: Man on stage

Τον ακολουθεί (δικαίως) η φήμη του ωραίου και συγκαταλέγεται (επίσης δικαίως) στους πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της νέας γενιάς ηθοποιών. Και αν από πολλούς το τρίπτυχο ομορφιά, καριέρα, αναγνώριση αποτελεί διακαή πόθο, εκείνος δεν το κάνει θέμα… Αυτό και μόνο μας αρκεί για να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Πού γεννήθηκες, πώς μεγάλωσες;

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όταν ήμουν πέντε χρονών φύγαμε για το Μεσολόγγι για τις ανάγκες της δουλειάς του πατέρα μου και στα έξι μου χρόνια εγκατασταθήκαμε μόνιμα στη Χαλκίδα. Στα 18 επέστρεψα στην Αθήνα, μπήκα στο θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και από τότε ζω και δουλεύω εδώ.
Πρωταγωνιστείς στην παράσταση Γυάλινος Κόσμος με τη Ναταλία Τσαλίκη. Στο κείμενο του Tennessee Williams συναντούμε μια οικογένεια που πιάνεται από τη φαντασία ή την ψευδαίσθηση για να ξεφύγει από το σκληρό ρεαλισμό της πραγματικότητας. Ανήκεις σ’ αυτό το είδος ανθρώπων;

Το έργο είναι γραμμένο στην εποχή του μεγάλου κραχ στην Αμερική. Ο δικός μου ο ήρωας είναι ένα παιδί που στα 22 του καταπιέζει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του για να βοηθήσει την οικογένειά του. Σήμερα συναντώ πολλά παιδιά που χωρίς να το επιλέξουν τους επιβάλλεται να ζουν περιορισμένα για πρακτικούς λόγους. Όμως δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι επιλέγουν να πιάνονται από ένα όνειρο ή μια ψευδαίσθηση συνειδητά. Είναι πολύ εύκολο απλώς να χαρακτηρίσεις κάποιον αιθεροβάμων, όμως οι καταστάσεις που οδηγούν σε μια τέτοια στάση αφορούν βαθύτερους ψυχολογικούς λόγους. Σαφώς και έχουν υπάρξει στιγμές στη ζωή μου που έχω νιώσει να πνίγομαι και κλείνομαι σπίτι αρνούμενος να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε πραγματικότητα ή ό,τι με στεναχωρεί. Όμως αυτό δεν είναι στάση ζωής ούτε για μένα, ούτε για κανέναν, αλλά αποτέλεσμα συγκυριών.
Νιώθεις ότι βρίσκεσαι σ’ ένα επάγγελμα που σου επιβάλλει να φαίνεσαι πιο αστραφτερός απ’ ό,τι είσαι;

Το επάγγελμα αυτό καθ’ αυτό όχι. Κανένας δεν με πίεσε ποτέ να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι, όμως ο τρόπος που προβάλλεται ναι. Τα περιοδικά και η τηλεόραση σε θέλουν αστραφτερό. Η δουλειά απλώς οφείλει να είναι σωστή, άλλοτε αστραφτερή και άλλοτε λασπωμένη.
Έχεις φιλοδοξίες να εργαστείς στο εξωτερικό;

Τα εκφραστικά μέσα για μας είναι το παν. Οι φθόγγοι, ο τρόπος που τονίζουμε, όλα αυτά ξεκινάνε και τελειώνουν στη γλώσσα. Δεν ξέρω κατά πόσο θα είμαι συνεπής και σωστός στο συναίσθημά μου σε μια γλώσσα που δεν είναι η δική μου. Θα πήγαινα να γίνω χτίστης, γιατί ο καθένας, προκειμένου να επιβιώσει, οφείλει να κάνει το οτιδήποτε, αλλά δεν θα κυνηγούσα καριέρα ηθοποιού στο εξωτερικό.
Υπάρχει κάτι που η χώρα ή η πόλη σου σ’ εμποδίζει να κάνεις καλλιτεχνικά;

Η δική μου δουλειά ξεκινάει και τελειώνει με την παρουσία μου πάνω στη σκηνή. Η παραγωγή, τα ακριβά σκηνικά και τα κουστούμια είναι προς τέρψιν του οφθαλμού. Το θεωρώ και αφελές να μεμψιμοιρούμε συνεχώς. Στην πραγματικότητα ξέρουμε καλά ποιες είναι οι δυνατότητές μας και έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε με το τίποτα να κάνουμε διαμάντια.
Σ’ ένα κλίμα αυξανόμενης δυσφορίας, τελικά η λογοτεχνία, το θέατρο, η τέχνη μπορούν να μας σώσουν;

Το θέατρο και η τέχνη είναι αναγκαία. Οφείλουμε ν’ ακουμπάμε στην τέχνη, να την αφουγκραζόμαστε, να την ακούμε και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέσα από αυτήν. Καμία παράσταση δεν θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα του κράτους ή μιας οικογένειας, όμως η τέχνη σε εξελίσσει, σε κάνει να σκέφτεσαι, να συνειδητοποιείς τι έχεις και τι σου λείπει, πράγματα που απλώς ξεχνάμε με όλα αυτά που μας έχουν συμβεί.
Πριν λίγο καιρό προβλήθηκε στους κινηματογράφους η ταινία Το Τανγκό των Χριστουγέννων, που πήρε εξαιρετικές κριτικές. Τα μόνα που πάνε καλά τελικά είναι το σινεμά και το θέατρο;

Ο κόσμος έχει ανάγκη το fiction, έχει ανάγκη να ακούει παραμύθια. Φέτος είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά κι όμως υπάρχουν θέατρα που γεμίζουν. Εμένα αυτό μου αποδεικνύει πως ό,τι κι αν συμβεί, οι άνθρωποι πάντα θα βρίσκουν τρόπο να φτιάχνουν ιστορίες.
Ποια είναι η πιο σύντομη παράξενη ιστορία που σου έχει συμβεί ποτέ;

Τις προάλλες ήρθε μια κοπέλα στο καμαρίνι και μου έδωσε δώδεκα μπλε ματάκια. Ένα για κάθε μήνα, «να σε προσέχουν», μου λέει, «γιατί είδα ένα όνειρο που δεν είχε καλό τέλος και φοβάμαι για σένα…» Αν και δεν είμαι προληπτικός, εκείνο το βράδυ βγήκα με μια συστολή από το θέατρο.
Τι απομυθοποίησες και τι κράτησες ψηλά μέσα από την τριβή σου με το χώρο;

Απομυθοποίησα το ίδιο το σύστημα, το παιχνίδι της εικόνας έτσι όπως ‘πουλιέται’, τις ντίβες και τις βεντέτες της δουλειάς. Κράτησα όλους αυτούς τους ανθρώπους που διαθέτουν αξιοθαύμαστη παιδεία και τεράστια αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, τα δίνουν όλα χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα.
Κινηματογράφος, θέατρο, τηλεόραση; Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό…

Ο κινηματογράφος είναι μαγεία, τα γυρίσματα, ο τρόπος που δημιουργείται η ταινία, είναι οι λόγοι που έγινα ηθοποιός. Θα ήθελα να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου κάνοντας ταινίες (και χωρίς να φύγω από τη χώρα…). Το θέατρο είναι σκληρό. Είσαι γυμνός πάνω στη σκηνή, οτιδήποτε συμβαίνει από κάτω οφείλεις να το εισπράττεις, να το επεξεργάζεσαι και να το κάνεις δημιουργία. Η αλληλεπίδραση και η επαφή με το κοινό είναι ζωντανή, άμεση, δύσκολη… Πρέπει να είσαι πολύ ψύχραιμος για να τους εμπιστευτείς και να σε εμπιστευθούν, να ζήσεις μια ιστορία μαζί τους. Και η τηλεόραση είναι μια γλυκιά ανάμνηση γιατί μάλλον έτσι θα την θυμάμαι σε λίγα χρόνια.

Ποια είναι η μεγαλύτερή σου φιλοδοξία;

Η μόνη μου φιλοδοξία είναι να είμαι σε υγιείς συνεργασίες, να δουλεύω με ανθρώπους από τους οποίους πρωτίστως έχω να μάθω, να ακουμπάω πάνω τους, να τους καταλαβαίνω, να ξεκλέβω λίγο από το ταλέντο τους, από την προσωπικότητά τους.
I will survive. Μια νέα παράσταση που την έχεις γράψει εσύ με τον Γιώργο Παπαγεωργίου και τον Γιάννη Σαρακατσάνη, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Ποιος είναι ο χαρακτήρας σου εδώ;

Είναι μια σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία που προέκυψε από αυτοσχεδιασμούς και μιλά για τους δύο τελευταίους επιζώντες πάνω στη Γη. Ο ένας είναι επιστήμονας που θέλει να ξαναδημιουργήσει τον πολιτισμό από την αρχή, ο άλλος -που υποδύομαι εγώ- είναι ένας ρέμπελος που δεν νοιάζεται για την τάξη ή τον πολιτισμό, είναι ένας επαναστάτης χωρίς αιτία.
INFO
Ο Γυάλινος Κόσμος, στο Θέατρο Δημήτρης Χορν
Ι will survive, στο Θέατρο Θησείου

Βεατρίκη Θεοδωράτου