Αντώνης Φραγκάκης

Από τους πιο ωραίους Έλληνες στις εγχώριες και διεθνείς πασαρέλες και τα εξώφυλλα, έγινε ένας από τους γοητευτικότερους ηθοποιούς στις θεατρικές σκηνές και τα τηλεοπτικά πλατό.

Με την all-time-classic εμφάνιση και την αρρενωπότητα που τον διακρίνουν, ο ταλαντούχος, απόλυτα «ψαγμένος» Αντώνης Φραγκάκης πρωταγωνιστεί φέτος σε ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Γουίλλιαμ Σαίξπηρ, το «Κυμβελίνος» σε διασκευή-σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν, σε ένα ρόλο πιο… ανατρεπτικό, αυτόν του Ιάκιμου. Ταυτόχρονα, με μεγάλη χαρά τον βλέπουμε καθημερινά στη σειρά του ΑΝΤ1 «Τα 5 κλειδιά», ενώ δεν ξεχνάει ποτέ την εδώ και περίπου δύο δεκαετίες, μεγάλη του αγάπη, τη γιόγκα!

Συνέντευξη στην Κάτια Μηλιαράκη

Πώς σας φαίνεται που πρωταγωνιστείτε σε έργο του Σαίξπηρ; Για τους περισσότερους ηθοποιούς είναι ένα όνειρο… έτσι δεν είναι;
Είναι ωραίο να διαπραγματεύεσαι ένα έργο που είναι καλά γραμμένο. Είναι μεγάλη ευχαρίστηση γιατί είναι ωραίες οι λέξεις που λες. Είναι ωραία η τοποθέτησή τους… Σου δίνει ευχαρίστηση απλά και να διαβάζεις δυνατά αυτό το κείμενο. Επίσης, είναι η πλοκή, ο τρόπος που σκέφτονται και λειτουργούν αυτοί οι ήρωες που έχει ενδιαφέρον. Δεν είναι αναμενόμενος κι αυτό είναι πολύ ωραίο. Ο τρόπος που χειρίζονται τις καταστάσεις, το πώς απαντάνε στις ερωτήσεις… Έχει μεγάλη διαφορά όταν ασχολείσαι με ένα κείμενο το οποίο είναι τόσο όμορφα δομημένο κι εκφρασμένο. Έχει ρυθμό από μόνο του… Είναι ατελείωτος ο κατάλογος των προτερημάτων του.

Η συνεργασία σας με τον Αλέξανδρο Κοέν, σκηνοθέτη του «Κυμβελίνου», πώς είναι;
Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι μαζί του. Είναι ένας ευγενέστατος, πολύ οργανωμένος και πολύ μορφωμένος άνθρωπος. Φαίνεται ότι έχει δουλέψει. Ο «Κυμβελίνος» είναι προϊόν μεγάλης εργασίας. Ο ίδιος το έχει μεταφράσει, το έχει διασκευάσει, ήδη αυτό είναι από μόνο του δουλειά σημαντική… Σαν συνεργάτης είναι και πολύ ενθαρρυντικός.

Τηλεοπτικά σας βλέπουμε στη νέα καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1, τα «5 Κλειδιά». Πώς είναι αυτή η εμπειρία;
Έχει την ιδιαιτερότητα ότι τρεις μέρες την εβδομάδα είμαι στην Κύπρο. Η οποία είναι μία σαφής ιδιαιτερότητα (γέλια). Είναι λίγο παράξενο το τρεις μέρες να ‘σαι κάπου και τέσσερις κάπου αλλού. Δεν έχει σημασία αν είναι μικρό ή μεγάλο το ταξίδι, εξάλλου η Κύπρος δεν είναι τόσο μακριά… είναι αυτό που λένε ότι πρώτα φτάνει το σώμα και μετά η ψυχή. Στην Κύπρο είναι έντονοι οι ρυθμοί εργασίας. Ουσιαστικά εγώ είμαι εκεί 2,5 μέρες, οπότε για να βγει η δουλειά σημαίνει ότι δουλεύω πάρα πολλές ώρες. Το καθημερινό σήριαλ εκ των πραγμάτων έχει τέτοιους ρυθμούς.

Με τη γιόγκα για ποιο λόγο ασχοληθήκατε; Μάλιστα εδώ και κάποιο καιρό είστε και γιόγκι έτσι δεν είναι;
Η γιόγκα ξεκίνησε “κατά λάθος” αρκετά χρόνια πριν, το ‘98, δεν είχα ιδέα τι ήταν. Ήταν μία εποχή που έψαχνα να αθληθώ… Η γιόκα με ξάφνιασε. Δεν είχα ιδέα τι είναι και βρέθηκα κατά τύχη. Δεν το περίμενα. Έχει κάτι πολύ κοινό με το θέατρο. Τουλάχιστον με τον τρόπο που το βλέπω εγώ. Είναι σαν να ψάχνεις, σα να εξερευνείς τα συστάτικά σου… Βλέπεις με αυτά κι έπειτα εξερευνείς. Δηλαδή συστατικά είναι το σώμα, είναι τα όργανα, είναι το μυαλό, είναι η συνείδηση, είναι η ψυχή. Και στους δύο χώρους με αυτά δουλεύεις. Στην γιόγκα χρησιμοποιείς το σώμα, το τοποθετείς κι όπως το τοποθετείς παρατηρείς τις αντιδράσεις σου. Σκέφτεσαι «βαριέμαι, δεν έχω υπομονή, άρα είμαι μαλακός γιατί δεν βάζω αρκετή ενέργεια», παρατηρείς δηλαδή τον τρόπο που έχεις μάθει να συμπεριφέρεσαι στη ζωή σου, γιατί με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπίσεις το σώμα σου εκείνη την ώρα. Είναι αυτό στο οποίο διαφέρει από τη γυμναστική. Για μένα το ότι γυμνάζεσαι στην γιόγκα είναι κάτι παράπλευρο. Ουσιαστικά είναι αυτή η παρατήρηση. Η εξερεύνηση. Όπως φέρνεις την αναπνοή σου σε μία αρμονία με το σώμα, φέρνεις και το μυαλό. Αυτό που προκύπτει, η ένωση του σώματος, της αναπνοής και πνεύματος είναι αυτό που ονομάζουμε γιόγκα. Που από ‘κει βγαίνει κιόλας. Σημαίνει «ενώνω». Το ίδιο πράγμα για μένα ισχύει και στο θέατρο. Χρησιμοποιείς πάλι το σώμα σου, κινείται πάνω σε μία σκηνή, χρησιμοποιείς το μυαλό σου με τις ατάκες, βλέπεις πως εσύ αντιδράς σε αυτό το κείμενο, σε αυτήν τη συνθήκη, πάλι παρατηρείς τον εαυτό σου. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις δεν είναι απλά προσωπική υπόθεση. Για αυτό και μ’ αρέσει η διδαχή της γιόγκα. Τόσο στο θέατρο, όσο και στη γιόγκα αυτό το πράγμα πρέπει να πηγαίνει προς τα κάπου. Στο μεν θέατρο προς τον θεατή, στη δε γιόγκα πρέπει να το προσφέρεις κάπου. Τη διδαχή που έχω μάθει εγώ όλα αυτά τα χρόνια που κάνω γιόγκα, τη μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που έρχονται για να το μάθουν. Είναι αυτό το αέναο… μαθαίνεις από τους μαθητές σου, μαθαίνεις από την παράσταση.

Όταν βρισκόσασταν στο χώρο της μόδας πριν από χρόνια, φανταζόσασταν ποτέ ότι η καριέρα, αλλά και η ζωή σας θα εξελισσόταν έτσι;
Όχι, δεν φανταζόμουν ούτε ότι θα βρεθώ στη μόδα, που δεν ήξερα τι ήταν πριν βρεθώ, ούτε ότι θα βρεθώ στο θέατρο που πάλι δεν ήξερα τι ήταν, ούτε ένα χρόνο που ασχολήθηκα με το χορό το φανταζόμουν, ούτε με τη γιόγκα το φανταζόμουν, ούτε τίποτα δεν φανταζόμουν… μάλλον δεν έχω φαντασία (γέλια).

Info: «Κυμβελίνος» Από 14 Οκτωβρίου έως τις 11 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Εξαρχείων (Θεμιστοκλέους 69, τηλ. 210-3300879, Εξάρχεια)
Κάθε Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00.