Αποστόλης Τότσικας

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή γεμίζει με οξυγόνο τους καλλιτεχνικούς του… πνεύμονες, αναλύοντας τις ανθρώπινες σχέσεις με τη Βάσω Καβαλιεράτου στο Tempus Verum Εν Αθήναις.

Συνέντευξη στην Κάτια Μηλιαράκη

Τηλεοπτικά συνεχίζει να παρασύρει καθημερινά το κοινό ως «Σήφης» στο χιτ σίριαλ του ΑΝΤ1, «Μπρούσκο». Το ανήσυχό του πνεύμα, ωστόσο δεν περιορίζεται σε τέτοιες εφήμερες επιτυχίες. Από τον ζεν πρεμιέ που γνωρίσαμε στις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη, αλλά και στο νεανικό σίριαλ «Μαζί σου» την προηγούμενη δεκαετία, έχει εξελιχθεί σε ένα εξαιρετικό ηθοποιό που ακροβατεί με φοβερή μαεστρία ανάμεσα στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και φυσικά το -αγαπημένο του- θέατρο. Φέτος, επιστρέφει στις θεατρικές του ρίζες, όπως ο ίδιος αποκαλύπτει, μέσω της παράστασης «Πνεύμονες-Lungs» του Ντίλαν Μακ Μίλαν, όπου η σχεδόν… αυτιστική σχέση ενός σύγχρονου ζευγαριού μπαίνει στο μικροσκόπιο του Δημήτρη Λάλου που σκηνοθετεί.

Ξεκινώντας μίλησέ μου για τη σχέση σου με τη συμπρωταγωνίστριά σου στο «Πνεύμονες – Lungs», Βάσω Καβαλιεράτου, αλλά και για τον σκηνοθέτη Δημήτρη Λάλο…

Είναι καταπληκτική συνεργάτης. Την αγαπώ πάρα πολύ. Είναι από τους συναδέλφους που αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν, το κάνουν χρόνια κι είναι ταγμένοι. Υπάρχει φοβερή χημεία μεταξύ μας και κάθε φορά η παράσταση είναι διαφορετική. Κάθε φορά «γεννάει» καινούργια πράγματα. Αυτό είναι ένα δείγμα ότι κάνουμε κάτι καλό. Είναι πάρα πολύ δυνατή ηθοποιός. Ο Δημήτρης Λάλος, εκτός από πολύ καλός ηθοποιός είναι και καταπληκτικός σκηνοθέτης. Συμπάσχει τόσο πολύ με την αγωνία του ηθοποιού, καθότι το ‘χει ζήσει αυτό το πράγμα. Έχει μία φοβερή μέθοδο κι ενώ αγαπάει την Τέχνη δεν είναι καθόλου δήθεν. Είμαι πολύ περήφανος για αυτή τη δουλειά και πολύ ευτυχισμένος που κάνω το «Πνεύμονες».

Θεωρείς ότι το ελληνικό κοινό θα ταυτιστεί με το ζευγάρι του έργου; Ταιριάζει στη δική μας κοινωνία;

Βέβαια, άλλωστε είναι κι οδηγία του Μακ Μίλαν, οτιδήποτε υπάρχει στο κείμενο πρέπει να προσαρμόζεται στην χώρα όπου παίζεται. Είναι ένα κείμενο που σε φέρνει στη βάση του θεάτρου, στην απαρχή του. Είσαι εσύ, ο λόγος το σώμα σου κι ο συνάδελφός σου. Είναι από τις φορές που πρέπει να πας πίσω στις ρίζες πραγματικά. Θεωρώ ότι στην εποχή του εντυπωσιασμού και της εικόνας έχει πάει περίπατο ο λόγος, γιατί τι πιο εύκολο από το να εντυπωσιάσεις κι ακριβώς αυτό το έργο έρχεται και κάνει τον αντίλογο σε όλο αυτό και σου λέει «φίλε ασχολήσου ξανά την τέχνη σου!», με κανενός άλλου την τέχνη.

Το γεγονός ότι είστε «απογυμνωμένοι» στη σκηνή δεν σε αγχώνει περισσότερο; Γιατί ξέρω ότι είσαι αρκετά αγχώδης (γέλια)

Αγχώδης δεν είμαι, είμαι πολύ ψύχραιμος. Το μόνο πράγμα που μπορεί να με αγχώσει είναι το θέατρο γιατί στο θέατρο δεν κρύβεσαι. Ειδικά σε έναν τέτοιο χώρο… σε ένα μεγάλο θέατρο μπορείς να κρυφτείς. Όταν είσαι face to face με τον άλλον δεν μπορείς να κρυφτείς. Εκεί πραγματικά δείχνεις και ποιος είσαι σαν ηθοποιός.

Όλο αυτό που πραγματεύεται το θεατρικό το ‘χεις ζήσει σε προσωπικό επίπεδο; Το θέμα των σχέσεων εννοώ και του παιδιού…

Ήμουν πολύ συνειδητοποιημένος με αυτό το πράγμα, σε αντίθεση με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι που στο θέμα του παιδιού έχουν μία αναπηρία να περάσουν από το θεωρητικό στο πρακτικό επίπεδο. Εγώ δεν ήμουν έτσι, γιατί ήταν συνειδητή η απόφαση να κάνουμε παιδιά με τη Ρούλα (τη σύζυγό του, φωτογράφο Ρούλα Ρέβη). Από πάντα μου άρεσαν τα παιδιά.

Τώρα που είσαι πατέρας δύο παιδιών πως το βλέπεις όλο αυτό που περνάμε ως χώρα; Σε προβληματίζει η όλη κατάσταση;

Σίγουρα με προβληματίζει, σίγουρα η Ελλάδα είναι μία χώρα που για πολλά χρόνια δεν θα ‘χει να προσφέρει κάτι επί της ουσίας… Κοίτα να δεις, γαλουχείς τα παιδιά σου ώστε να έχουν τα κατάλληλα εφόδια για το μέλλον. Από ‘κει και πέρα ό,τι και να κάνεις αυτά θα κάνουν το δικό τους. Θα ‘θελα να σπουδάσουν στο εξωτερικό, όχι με την παλιακή έννοια «το παιδί μου σπούδασε στο εξωτερικό»! Για να μπορούν να μάθουν γλώσσες, να μην τους περιορίζει το ότι ζουν στην Ελλάδα. Κι έξω τα πράγματα είναι δύσκολα, μην κοροϊδευόμαστε. Απλώς υπάρχουν άλλες οικονομίες, ψυχολογίες, άλλου είδους αντιμετώπιση των πραγμάτων… Εδώ μόλις τρώμε μια κατραπακιά αρχίζει το τραγούδι του πόνου.

Τι ετοιμάζεις επαγγελματικά μετά το «Πνεύμονες»;

Περιμένω κάποιες δουλειές για το εξωτερικό. Έχω δύο πρότζεκτ που «παίζουν», το «The room» και το «The true story of Pinocchio». Η μία είναι δική μου ιδέα, το άλλο είναι στόρι του Αντώνη Τουμανίδη. Είπα να κάνω κάποια πράγματα που θα ‘ναι δικά μου, που δεν θα ‘χω κανέναν από πάνω, πρότζεκτ που θα τα ελέγχω και δεν θα με ελέγχουν.

Είναι αυτό που λέμε «Ο Τότσικας πάει στο Χόλιγουντ»; (γέλια)

Είναι αυτό που λέμε «Ο Τότσικας θέλει να πάει παντού!» (γέλια). Τέλειο είναι αυτό, δεν το συζητάω! Ο λόγος που δεν πολυμιλάω είναι επειδή όταν μίλησα γι’ αυτό, ότι δηλαδή το όνειρό μου είναι να πάω στο Χόλιγουντ, έγινε ένας ψιλοχαμός. Επειδή έχω ήδη κάνει μία ανεξάρτητη ταινία στην Αμερική κι ακόμη περιμένω να βγει, κι επειδή μια φορά που το ανέφερα έγινε χαμός, από τότε δεν το ανέφερα ξανά. Με ενδιαφέρει να συνεργάζομαι με όλους τους καλλιτέχνες του κόσμου. Είναι πολύ ωραίο να συνεργάζεσαι με Έλληνες, αλλά είναι ακόμη πιο ωραίο να συνεργάζεσαι και με Ιρανούς, με Γάλλους, με Άγγλους, με Αμερικάνους… Αυτό είναι το καλό του επαγγέλματος μας, δεν έχει γραφείο!

Info: «Πνεύμονες-Lungs» του Ντάνκαν Μακ Μίλαν
Tempus Verum Εν Αθήναις
Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή