Βασιλική Τρουφάκου

Τα τελευταία χρόνια την «συναντούμε» σταθερά σε μεγάλες επιτυχίες στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Η Βασιλική Τρουφάκου -απόφοιτη της Δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ- συστήνεται στο DELUXE με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση «Μισάνθρωπος» που σκηνοθετεί η Ιόλη Ανδρεάδη και μας μιλά για τη ζωή και την τέχνη.

Προετοιμάζεστε για την παράσταση «Μισάνθρωπος». Πώς είναι η συμμετοχή σου εκεί;

Μου άρεσε, κατ’ αρχάς, πολύ το ίδιο το έργο. Έτσι κι αλλιώς, αγαπάω ιδιαίτερα τα κλασικά κείμενα και χαίρομαι όταν μου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψω πάνω σε αυτά. Δίνω προτεραιότητα, όσο μπορώ. Το να έχεις στα χέρια σου, λοιπόν, ένα τόσο καλό πρώτο υλικό λειτουργεί και σαν οδηγός πάνω στα πράγματα. Επιπλέον, δουλέψαμε πάνω σε μία υπέροχη έμμετρη απόδοση και -πιστεύω- μία πολύ ευφάνταστη διασκευή για έξι ηθοποιούς. Ο λόγος, επομένως, ήταν το πρώτο ζητούμενο στην παράστασή μας. Ο λόγος ως δράση. Και στη συνέχεια να διαμορφωθεί ο σκηνικός κώδικας που εμπνεύστηκε η σκηνοθέτης. Ο κόσμος έξω και μέσα στα κάδρα, η κίνηση…  Νομίζω ένα αρκετά σύνθετο σύμπαν, μέσα στην απλότητά του.

Πώς αντιλαμβάνεσαι την υποκρισία της κοινωνίας που κυνηγά μία ωραιοποιημένη εικόνα;

Νομίζω πως πια παραδινόμαστε οικειοθελώς στην εικόνα- την όποια εικόνα. Αυτό το ξέρουμε πλέον όλοι και νιώθω πως απλώς όλοι μαζί περιμένουμε να δούμε πού θα μας πάει. Το καθοριστικό, ίσως, είναι πως η σχέση μας με την εικόνα -με την Οθόνη- είναι αδιάσπαστη και συνεχής (στο πρόσφατο ακόμα παρελθόν η σχέση μας με την εικόνα είχε μία διαφορετική συναίνεση, π.χ. το πότε άνοιγε κανείς  την τηλεόραση ή πότε αγόραζε ένα έντυπο…). Το εξαιρετικά οξύμωρο, απλώς, είναι πως όσο περισσότερο καταναλώνουμε εικόνες, τόσο πιο πλαδαρά είναι τα αντανακλαστικά μας στο όμορφο, το ψεύτικο, το δύσκολο, το σκληρό… Είναι όλα ένα. Τώρα δεν ξέρω αν μιλάμε για υποκρισία της κοινωνίας ή απλώς για μία κατάσταση ύπνωσης, μία κατάσταση καταστολής.

Τι εικόνα πιστεύεις ότι έχει το κοινό για εσένα;

Δεν μπορώ να το ξέρω. H επαφή μου με το κοινό μου αφήνει συνήθως μία γλυκιά αίσθηση και σε αυτό μένω.

Στη ζωή σου προτιμάς την ειλικρίνεια ή πιστεύεις ότι η αλήθεια είναι σκληρή;

Προτιμάω την ειλικρίνεια, αλλά δεν νομίζω πως θα βρεις κάποιον να σου απαντήσει το αντίθετο σε αυτή την ερώτηση. Όταν λέμε ψέματα, το κάνουμε βασικά στον εαυτό μας και το κάνουμε πολύ καλά.  Το κάνουμε να γίνεται η “αλήθεια” μας. Και όταν μπαίνει κανείς σε ένα τέτοιο κύκλο, θέλει πολύ κόπο για να βγει. Αν το θελήσει, βέβαια, και ποτέ. Εξάλλου, η εποχή της εικόνας, που λέγαμε νωρίτερα, είναι και η εποχή της ήσσονος προσπάθειας.

Ποιες είναι οι deluxe –για εσένα- συνήθειες στην καθημερινότητά σου;

Σχεδόν καμία. Εκτός καθημερινότητας μόνο ότι ταξιδεύω όσο πιο συχνά μπορώ.

Μία Πολιτικός Μηχανικός στο θέατρο λειτουργεί περισσότερο με τη λογική ή το συναίσθημα;

Θέλω να λειτουργούν καλά μέσα μου και τα δύο. Είναι παρεξήγηση πιστεύω ότι η λογική και το συναίσθημα είναι εκ φύσεως αντίθετα. Ίσως, η αντίληψη μας πως μας ανήκουν όλα για να τα καταναλώσουμε μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κλισέ ρήση, πως “το συναίσθημα και η λογική είναι ασύμβατα”. Οι άνθρωποι, οι σχέσεις, οι εμπειρίες για να μπορεί κανείς να τα απολαύσει βαθιά πρέπει να μπορεί να το κάνει χωρίς συγκρούσεις. Είτε αυτές είναι λογικές, είτε συναισθηματικές…

Η τηλεόραση τι θέση έχει στη ζωή σου;

Είναι μέρος της δουλειάς μου. Είναι όντως ένας διαφορετικός κόσμος και είμαι πιο καινούργια εκεί. Την αγαπάω πολύ γιατί μου επιτρέπει να ζω τα τελευταία χρόνια χωρίς μεγάλο άγχος επιβίωσης και την εκτιμώ γιατί η ταχύτητα των παραγωγών εκεί -λόγω βέβαια της οικονομικής πίεσης- απαιτεί τρομερή ετοιμότητα και αυταπάρνηση από τους συντελεστές για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Ακούγεται παράξενο ίσως αλλά είναι τρομερά ομαδική συνθήκη.

Τι αγαπάς στο θέατρο και τι στον κινηματογράφο;

Στο θέατρο νιώθω σα να βρίσκομαι σε άλλη ωριμότητα στη σχέση μου μαζί του: νιώθω πιο ελεύθερη πάνω στη σκηνή, ξέρω τι μου αρέσει με μεγαλύτερη σιγουριά, ξέρω πώς να αποφύγω συνεργασίες που θα με ταλαιπωρούσαν και κατανοώ πια την τεράστια υπομονή που απαιτείται για να συμβεί μία παράσταση στο καθεστώς των μηδενικών παροχών που βρισκόμαστε. Όσο για το σινεμά, είναι θα έλεγα ο έρωτας του ηθοποιού στην Ελλάδα. Μας λείπει πολύ.

Από πού αντλείς χαρά;

Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, αλλά από τη ζωή την ίδια. Από το γεγονός ότι είμαι ζωντανή και καλά να επιδιώκω αυτά που θέλω να ζω.

Καλλιτεχνικά τι επιθυμείς πιο πολύ αυτή την περίοδο;

Αυτό που επιθυμώ πάνω από όλα είναι καλές συνεργασίες. Μέσα από αυτές υπάρχουμε.

Φωτογραφίες από την παράσταση Μισάνθρωπος

Σύγχρονο Θέατρο | Ευμολπιδών 45, Γκάζι | Τηλ.: 2103464380, 2105138067

Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21.15 | Διάρκεια 90 λεπτά