Ποιον θα καλούσατε σε vip dinner;

Εσείς ποιον θα καλούσατε σε vip dinner τις γιορτινές ημέρες;

Κατερίνα Έσσλιν:
Η επικαιρότητα με αφήνει αδιάφορη – μ’ ερεθίζει περισσότερο το άκαιρο ή να φαντάζομαι ότι ζω το 1930. Θα καλούσα τον αγαπημένο μου Paolo Sorrentino γιατί οι τελευταίες του δουλειές (La grande bellezza, Youth, The Young Pope), πέρα από αριστουργήματα αισθητικής, είναι γεμάτες υπαρξιακά ερωτήματα που στερεοτυπικά με απασχολούν περισσότερο στο τελείωμα μιας χρονιάς, αναβοσβήνοντας στο κεφάλι μου σαν χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Ίσως, βρίσκαμε μερικές απαντήσεις στις ματαιώσεις που μου έφερε το 2016. Η πρώτη μου επιλογή κανονικά θα ήταν ο Leonard Cohen, αλλά η επικαιρότητα έχει μεταξύ άλλων και κακό χιούμορ.

Έφη Φαλίδα:
Για ένα δείπνο Χριστουγέννων θα ήταν απρόσμενα ευχάριστη ανάμεσα σε άλλους καλεσμένους και η παρουσία ενός καλλιτέχνη όπως ο Χριστόδουλος Παναγιώτου. Ευγενικός στους τρόπους του, πολύ κομψός στην εμφάνισή του και με μία λεπτότητα στη συμπεριφορά του που ταιριάζει σε αυτήν την ιδανική, ονειρική ατμόσφαιρα που όλοι φαντασιωνόμαστε (και ποτέ δεν πετυχαίνει στην πράξη) να δημιουργήσουμε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ο Χριστόδουλος έχει στα έργα του την ποιητική μελαγχολία που αφήνουν αντικείμενα αποκομμένα από τον χώρο τους. Προερχόμενος από την τέχνη του χορού, άλλαξε τα βήματά του προς τα εικαστικά, κράτησε την αγάπη του για την κίνηση του σώματος και στη συνέχεια αναζητεί την ομορφιά σε αναπάντεχες λεπτομέρειες της καθημερινότητας που τις συνδυάζει με τις δικές του επιλογές από την υψηλή τέχνη. Νομίζω ότι έστω και κάποιες απόπειρες συνομιλίας των καλεσμένων με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη θα έκανε τη βραδιά ξεχωριστή.

Ειρήνη Νικολοπούλου:
Θα ήθελα να καλέσω τον Ντόναλντ Τραμπ γιατί είμαι βέβαιη ότι θα ήταν ένας χαρωπός συνδαιτυμόνας … Και τι δεν θα τον ρώταγα; Πώς τα κατάφερες βρε μπαγάσα με τόσες καταγγελίες γυναικών σε βάρος σου; Πώς σου φαίνεται ο Λευκός Οίκος μπροστά στο παλατάκι σου ; Άσε που δεν θα σταματούσε να βάζει σαμπάνια στα ποτήρια το δικό μου και της Κριστίν Λαγκάρντ . Α ξέχασα να πω ότι θα ήταν μαζί μας και η grande dame του ΔΝΤ. Θα είχε φροντίσει ο Ντόναλντ να γεμίσει – προσέξτε εγώ τον καλώ και σε εκείνον ρίχνω το βάρος της προετοιμασίας- με τριαντάφυλλα και χρυσά δεντράκια με άπειρα φώτα! Θα είναι τα πιο κιτς Χριστούγεννα της πιο τρελής & δύσκολης εποχής που διανύουμε… όταν ξύπνησα ευτυχώς έκανα Χριστούγεννα με την Έλενά μου!

Νίκος Ζαχαριάδης:
Ο Γιάννης Αντετοκούμπο θα ήταν μια καλή παρέα για τα Χριστούγεννα. Θα μου έλεγε ιστορίες από την ζωή στο ΝΒΑ. Θα τρώγαμε junk food και θα παίζαμε μπάσκετ σε video game ώστε να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Και κυρίως όση ώρα τα κάναμε αυτά η παρουσία του θα μου υπενθύμιζε διαρκώς ότι η Ελλάδα που ονειρεύομαι δεν είναι μια φοβισμένη χώρα που φοβάται και κλείνεται στον εαυτό της και φοβάται τους ξένους, αλλά μια εξωστρεφής χώρα που μπορεί να συμμετέχει εξίσου με αυτοπεποίθηση στο «παγκόσμιο χωριό».

Σπύρος Σεραφείμ:
Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι θέλει ζεστή ατμόσφαιρα και ιστορίες. Θα καλούσα, λοιπόν, τον Στίβεν Χόκινγκ, τον Βρετανό θεωρητικό φυσικό, κοσμολόγο και συγγραφέα. Πεθαίνω από επιθυμία να μου μεταφέρει καρέ από το πώς βλέπει τον κόσμο μας, τι πρέπει να κάνουμε για να μην καταστραφούμε, θα γελούσα με το σαρκαστικό χιούμορ του. Θα τον τάιζα σαν παιδάκι στο στόμα γαλοπούλα και πουτίγκα, αφού -εννοείται- τα Χριστούγεννα (πρέπει να) είναι γιορτή προσφοράς για τους συνανθρώπους – για όσους δεν μπορούν, από κάθε άποψη.

Κατερίνα Γκαγκάκη:
Σε μία χρονιά που δεν θα χαρακτήριζα απ’ τις πιο ανέφελες, στόχος μου θα ήταν στο Χριστουγεννιάτικο δείπνο να δημιουργήσω μια διαφορετική ατμόσφαιρα με διάθεση ανανέωσης, δημιουργικότητας και δυνατότητες να αλλάξουμε παραστάσεις και ερεθίσματα. Θα προσκαλούσα τον Bob Dylan, τον τραγουδοποιό, τραγουδιστή και ποιητή που χωρίς να το προσπαθήσει ή να το επιδιώξει οδήγησε τη διεθνή κοινότητα να ανακαλύψει τη μαγεία και την ποίηση πίσω απο τους στίχους και τη μουσική του.

Δημήτρης Κοτταρίδης:
Είναι που κάθε Χριστούγεννα μου λείπει περισσότερο, είναι που αυτές τις ημέρες τις έκανε ξεχωριστές, είναι που τέτοιες μέρες έφυγε… Αν μπορούσα, λοιπόν να καλέσω κάποιον σε δείπνο αυτή θα ήταν η γιαγιά μου. Η γιαγιά Γεσθημανή που με μεγάλωσε με τα μικρασιάτικα τραγούδια της, τα παραμύθια και τα υπέροχα φαγητά της. Θα μου επιτρέψετε, όμως να καλέσω και ένα τρίτο άτομο στο δείπνο μιας και θα ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να γνωρίσει το δισέγγονό της.

Κωνσταντίνος Μπογδάνος:
Κι όμως, αγαπημένο μου DELUXE, αν επέλεγα με ποια διασημότητα θα επιθυμούσα την απόλαυση ενός χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, θα ήταν με τον Ζάχο Χατζηφωτίου. Κουφάθηκατε, ε; Πρόκειται περί τεραστίου προσωπικότητος. Θα μας μιλούσε για τον παππού μου Δημήτρη και τους κοινούς τους πολεμικούς αγώνες στη Μέση Ανατολή και το Ρίμινι. Θα μας έδινε να καταλάβουμε πως πολλά, που θεωρούμε δεδομένα, στην πραγματικότητα δεν είναι. Και θα ακτινοβολούσε το μεγαλείο της βιωμένης ευγένειας και κομψότητας μιας άλλης εποχής, διαφορετικών δεδομένων και ποιοτήτων. Περιμένατε να πω τον Τραμπ, είμαι σίγουρος. Ναι, μπορεί να αλλάζει τον παγκόσμιο χάρτη της μεταπολεμικής δημοκρατίας, αλλά όχι για τραπέζωμα. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης, θαλπωρής και εγκαρδιότητας, όπως αυτά που η οικογένειά μου έχει ευλογηθεί να ζει. Χρόνια πολλά, με υγεία και προκοπή.