Στη Eurovision με τον Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο

Ο λαμπερός διαγωνισμός της Eurovision είναι φέτος για αρκετούς λίγο ακόμη πιο ενδιαφέρον, καθώς στη θέση του σχολιαστή θα βρίσκεται ο δημοσιογράφος/κριτικός κινηματογράφου (και συνεργάτης της καρδιάς μας) Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος, που μαζί με τη Δάφνη Σκαλιώνη θα μεταδώσουν από τη Λισαβόνα όλα όσα πρόκειται να συμβούν το βράδυ της 12^ης Μαΐου, αλλά και των ημιτελικών που θα προηγηθούν. Ευγενής, πάντα χαμογελαστός και με μία μοναδική αύρα που τον κάνει να ξεχωρίζει από την πρώτη στιγμή, μπορεί να έχει συνεχώς στη «βαλίτσα» του νέα και συζητήσεις από τους μεγαλύτερους stars του κόσμου, συνεχίζει όμως πάντα να σε κερδίζει με το λόγο και την καλή του διάθεση. Λίγο πριν πετάξει για Πορτογαλία μιλάμε για το νέο του ρόλο, τη Eurovision, τους διάσημους φίλους του και απολαμβάνουμε όσα μας αποκαλύπτει.

• Ποια ήταν η σχέση σου με τη Eurovision μέχρι τώρα;

Την παρακολουθούσα κάθε χρόνο με ενδιαφέρον, κάποιες φορές με παρέα και κάποιες μόνος. Συνήθως ο διαγωνισμός έπεφτε τις τελευταίες μέρες του Φεστιβάλ των Καννών με αποτέλεσμα οι μοναχικές φορές να ήταν με γαλλικό σχολιασμό ενώ οι πιο παρεΐστικες στα ελληνικά. Μόνο τις χρονιές που η ΕΡΤ είχε γίνει ΔΤ και ΝΕΡΙΤ τις είδα από δορυφορικό δίκτυο στα Αγγλικά.

• Είσαι έτοιμος για την κριτική και τα καθιερωμένα κακόβουλα σχόλια που θα αντιμετωπίσεις;

Έβλεπα πριν λίγες μέρες ένα βίντεο που μιλούσε για τη νέα μόδα της τεχνητής νοημοσύνης. Μια λέξη επαναλάμβανε ένα ρομπότ: «μίσος». Το μίσος είναι η διαστρεβλωμένη ματιά πάνω στην αγάπη. Η αγάπη με την καθολική της έννοια πρέπει να εφευρεθεί ξανά. Η αγάπη έχει πόλεμο, μάχες, αποδοχή, στρατηγική. Η αγάπη είναι πέρα από τον έρωτα, ένα ανώτατο συναίσθημα που σου επιτρέπει να σβήνεις το θυμό, να συγχωρείς, να ξεπερνάς και να προσπερνάς. Μια «αγκαλιά» από πραγματική αγάπη είναι ικανή να σου θυμίζει στις δύσκολες στιγμές ότι ακόμα και αυτοί που σε «μισούν» απλώς ζητούν προσοχή και αγάπη. Αυτό σε εξισώνει εν μέρει μαζί τους. Άρα ας έρθει ό,τι είναι να έρθει. Και αφού την αγάπη τη διδάσκει μια βαθύτερη πίστη, ας χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα που πηγάζει από εκεί: «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».

• Είναι δύσκολο να πάρεις την σκυτάλη από τον Γιώργο Καπουτζίδη;

Αν ήθελα να αντιγράψω το τόσο επιτυχημένο μοντέλο που με πραγματικά πολλή δουλειά έχτισε ο κύριος Καπουτζίδης, ναι, θα ήταν δύσκολο. Αποφάσισα να πάω μαζί με τα δικά μου -καθώς και της Δάφνης Σκαλιώνη που θα συμπαρουσιάσουμε- πυρομαχικά: την εμπειρία μας ο καθένας στον χώρο του, την αγάπη μας για τη δουλειά μας και την ενσυναίσθηση που έχουμε σε συνάρτηση με το προϊόν και πού το επικοινωνούμε. Θα επαναλάβω κάτι που είπα πριν λίγες μέρες σε μια συνέντευξη: εύχομαι τα αιχμηρά τουίτς να σβηστούν αυτοστιγμεί από τη μνήμη μας με τα καλοπροαίρετα σχόλια. Με την ευκαιρία θα αναφέρω ότι με παραξενεύει –αν και κατανοώ τους λόγους που υπάρχει- ότι σε όλες τις μέχρι στιγμής συνεντεύξεις αυτή η ερώτηση δε λείπει. Πρόσφατα το ερμήνευσα με ένα τρόπο που με καθησύχασε: όταν δεν γνωρίζεις κάτι, θες να το συγκρίνεις με κάτι άλλο. «Πώς είναι το wasabi»; «Σαν μουστάρδα». Μα αν δοκιμάσεις το wasabi και νομίζεις ότι τρως μουστάρδα, θα το μισήσεις. Ας πηγαίνουμε στην ουσία των πραγμάτων. Θα κάνουμε την παρουσίαση και εδώ θα είμαστε την επόμενη μέρα να τα συζητάμε. Επίσης δεν πήραμε ποτέ τη σκυτάλη. Μας ζήτησαν να την αναλάβουμε αφού είχε λυθεί η συνεργασία. Σαν θεατής θα μου λείψει, σαν παρουσιαστής θα ζήσω μια νέα εμπειρία.

• Πώς σου φαίνεται για την ώρα η νέα αυτή εμπειρία;

Είναι σα να έχω αγοράσει τα εισιτήρια για να δω μια συναυλία που περιμένω και ακόμα δεν ξέρω αν έχω αγωνία ή κάποιο άλλο αίσθημα.

• Η ελληνική αποστολή είναι αισιόδοξη για μία καλή θέση;

Ξεκινάμε με το ότι έχουμε ένα πολύ καλό τραγούδι. Εγώ είμαι φύση απαισιόδοξος και θέση αισιόδοξος αλλά με το που άκουσα το τραγούδι αποφάσισα να είμαι αισιόδοξος big time.

• Ποιες διαφορές βλέπεις από την συναναστροφή σου για πολλά χρόνια με παγκόσμιους stars στην τωρινή επαφή με καλλιτέχνες της μουσικής και του τραγουδιού;

Είχα πάντα επαφές και με τραγουδιστές και με ηθοποιούς, όχι μόνο με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα. Κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του είναι ευγενής και επαγγελματίας. Όμως, ούτως ή άλλως, η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια θα έχαναν το νόημά τους αν ψάχναμε ποιότητες ανάλογες των κατόχων τους. Στην τέχνη, στην επικοινωνία, στη καθημερινή μας ζωή. Δεν υπήρχαν τέτοιες στερεοτυπικές διαφορές μέσα μου και δεν τις συνάντησα και ποτέ.

• Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες “γιατί είπα ναι”;

Φυσικά. Η αμφιβολία είναι μια ενάρετη πράξη. Αλλά και η τόλμη επίσης. Στη ζυγαριά το ξίφος είχε περισσότερο βάρος από το σύννεφο και έτσι σύντομα πετάω για Λισαβόνα.

• Περισσότερη αγωνία έχεις τώρα για την Eurovision ή όταν παίρνεις συνέντευξη από τον αγαπημένο σου για παράδειγμα Αλμοδοβάρ;

Έπιασες και ένα παράδειγμα δύσκολο. Τον Αλμοδόβαρ (όπως και τον Σεθ Μακφάρλαν) κάθε φορά που πάμε να μιλήσουμε ξεχνώ τις λέξεις, λέω αρλούμπες και αισθάνομαι απίστευτα ευάλωτος, σα μαθητής σχολής που του έφεραν μπροστά του έναν θυμωμένο γίγαντα. Η πλάκα είναι ότι και οι δύο τους είναι ευγενέστατοι και συμπαθέστατοι. Ακόμα όμως και σήμερα, με 20 χρόνια πείρας στον ίδιο χώρο, τα πόδια μου λυγίζουν. Και η πλάκα είναι ότι οι τελευταίες ταινίες του Αλμοδόβαρ μου αρέσουν λιγότερο από τις παλιές του.

• Ακύρωσες το ταξίδι σου στο Φεστιβάλ των Καννών γιατί έπεφτε σε ίδιες ημερομηνίες. Πώς σου φαίνεται που αφήνεις για λίγο τα κινηματογραφικά δρώμενα;

Για να μην αισθανθώ βάρος για την επιλογή μου, είδα την Eurovision σαν ένα θεσμό κινηματογραφικών βραβείων ή ένα musical που θα έχω τη δυνατότητα να δω και το παρασκήνιό του. Ο κινηματογράφος είναι αποτυπωμένες ιστορίες που μπορείς να τις δεις σε οποιοδήποτε χρονικό διάστημα ή χώρο (αν και ακόμα προτιμώ τις κινηματογραφικές αίθουσες). Ένας διαγωνισμός μουσικής τέτοιου βεληνεκούς είναι μια θεατρική παράσταση που βλέπεις πρόβα και πρεμιέρα. Μετά το τηλεοπτικό του αποτύπωμα είναι κάτι διαφορετικό. Προτίμησα τη στιγμή από τη διάρκεια. Ίσως είναι μια φιλοσοφία ζωής που ποτέ δεν είχα και αισθάνθηκα την ανάγκη να τη ζήσω.

• Έχεις γνωρίσει τους πιο διάσημους ηθοποιούς και σκηνοθέτες του κόσμου. Τελικά τι είναι αυτό που σου μένει από την επαφή σου μαζί τους;

Η ανάμνηση, δηλαδή η υποκειμενική –αν όχι και διαστρεβλωμένη- εικόνα που παράγω εγώ γι’ αυτούς τη στιγμή της συνάντησης. Ο χρόνος στη συνέχεια μεταμορφώνει αυτή την ανάμνηση σε κάτι ζωντανό που εμπλουτίζεται με πληροφορίες από το συνειδητό και ασυνείδητο νου. Είναι σα μια σχέση που συζητάς γι’ αυτή χρόνια μετά με τα παιδιά σου: η σχέση ρεαλισμού της αναπαραγωγής της ιστορίας με το πραγματικό γεγονός έχει αλλάξει, αλλά τελικά σημαντικότερο είναι να έχουμε ιστορίες που ζουν ακόμα μέσα μας και δεν πεθαίνουν σε στιγμή από το να κάνουμε τις αναμνήσεις μας κυβάκια του ρούμπικ που ψάχνουν το σωστό χρώμα για να αισθανθούν ασφάλεια. Οι αναμνήσεις οφείλουν να είναι πολύχρωμες, άλλοτε με λίγο πράσινο, άλλοτε με λίγο κόκκινο παραπάνω και στιγμές με μπλε. Οι συναντήσεις μου λοιπόν είναι ένας κύβος που θέλω κάθε πλευρά να έχει ένα καμένο πίξελ για να προσπαθώ με τη φαντασία μου να το επαναπροσδιορίζω με σημαντικά στοιχεία από το ποιος είμαι μέσα στη χρονική εξέλιξη.