Στο ρινγκ με τη Μαρίνα Καλογήρου

Σαν την κλασική ελληνική ομορφιά της, σπάνια συναντάς. Το ίδιο ισχύει και για το υποκριτικό της ταλέντο. Εύθραυστη, ευαίσθητη, σκληρή, αστεία, συγκινητική… όλα αυτά -κι ακόμη περισσότερα- εκφράζει η Μαρίνα Καλογήρου επί… ρίνγκ!

Συνέντευξη στην Κάτια Μηλιαράκη

Τη γνωρίσαμε μέσα από σπουδαίες τηλεοπτικές σειρές όπως το «Οι μάγισσες της Σμύρνης» και το «Η Τελευταία Παράσταση», όπου υποδυόταν την Έλλη Λαμπέτη σε νεαρή ηλικία. Στην αρχή της χιλιετίας έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία «Αύριο θα ‘ναι αργά» με τον Αλέξη Γεωργούλη, ενώ από τότε έχει πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις. Από τις αρχές Απριλίου μας μαγεύει στην παράσταση «Ring» με τον Θανάση Τσαλταμπάση στο θέατρο «Ιλίσια-Βολανάκης», μία διαφορετική κωμωδία όπου πραγματικά κλέβει τις εντυπώσεις με το ταλέντο της.

Πώς πήρες την απόφαση να πρωταγωνιστείς σε μία… με δραματικά στοιχεία μεν, κομεντί δε, όπως το «Ring» της Λεονόρ Κονφινό;

Δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το είδος αυτού του έργου. Έχει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής και παίζει με όλα τα είδη ταυτόχρονα. Θα μπορούσε να το διαβάσει κανείς με πολλούς τρόπους. Η δική μας ανάγνωση καταλήγει σε μια παράσταση που θα την χαρακτήριζα ίσως ως σουρεαλιστική κωμωδία. Χιούμορ, τρέλα, φρεσκάδα, συγκίνηση, ελευθερία είναι λέξεις που θα την περιέγραφαν.

Πώς είναι μέχρι σήμερα η συνεργασία σου με τον Θανάση Τσαλταμπάση; Γνωρίζεστε πολλά χρόνια, έτσι δεν είναι;

Ο Θανάσης είναι ένας άγγελος. Είναι γεμάτος καλοσύνη και θετική διάθεση, αλλά διαθέτει και έναν σπάνιο επαγγελματισμό. Ειλικρινή αγάπη και αφοσίωση σε αυτό που κάνει. Την πρώτη φορά που συνεργαστήκαμε, ήταν στο Εθνικό, θυμάμαι ότι την ώρα που ήταν στη σκηνή εγώ καθόμουν στις κουίντες και τον χάζευα. Χαμογελούσα και θυμόμουν για ποιο λόγο ξεκίνησα να κάνω θέατρο.

Πώς αισθάνεσαι που στη σκηνή του θεάτρου «Ιλίσια-Βολανάκης» υποδύεσαι τόσους πολλούς, διαφορετικούς ρόλους;

Αισθάνομαι απελευθέρωση και χαρά. Και ταυτόχρονα μια μεγάλη αγωνία για το αν θα καταφέρουμε να κερδίσουμε τον κόσμο.

Υπάρχει κάποιος ρόλος από όλους αυτούς που ερμηνεύεις π.χ. της ερωμένης, της συζύγου, της μητέρας με τον οποίο αισθάνεσαι πιο άνετα; Ίσως ταυτίζεσαι περισσότερο;

Με όλες αυτές τις γυναίκες ταυτίζομαι σε κάποιο βαθμό. Υπάρχουν όλα μέσα μου από λίγο, όλες οι πλευρές μιας γυναίκας. Απλώς στην παράσταση εκφράζονται με μια απολυτότητα και μια υπερβολή.

Κατά πόσο πιστεύεις ότι οι σχέσεις μοιάζουν με ένα… ρινγκ;

Όχι πολύ πια. Όταν είσαι πιο νέος και ψάχνεις τον εαυτό σου και τον τρόπο να επικοινωνήσεις και να συνδεθείς με κάποιον υπάρχει πολύ συχνά σύγκρουση, πάλη και πολλές φορές αποτυχία. Τώρα, πιστεύω πως κάθε σχέση αγάπης, κάθε σύνδεση με έναν άλλο άνθρωπο είναι μόνο επιτυχία. Υπάρχει μια βαθιά απόλαυση και μια ιερότητα σε κάθε ένωση με ένα άλλο πλάσμα.

Είχες δηλώσει παλιότερα ότι κλαις πολύ εύκολα. Τελευταία για πιο λόγο έκλαψες πολύ;

Τελευταία κλαίω συνέχεια. Είμαι σε μία περίοδο μεγάλου ανοίγματος μέσα μου. Μου συμβαίνουν πολύ αληθινά και όμορφα πράγματα. Μου δίνονται μεγάλα δώρα και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Πολύ συχνά για μένα το κλάμα του πόνου, της ευτυχίας και της ευγνωμοσύνης είναι ένα.

Πρωταγωνίστησες στο «Αν…» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Βλέποντας την επιτυχία της δεύτερης ταινίας του, του «Ένας άλλος κόσμος», σκέφτηκες ποτέ «Θα ‘θελα να παίξω και σε αυτή!»;

Δεν υπάρχει ρόλος για μένα. Αν και έπαιξα λιγουλάκι… Αν είσαι προσεκτικός μπορεί να το καταλάβεις!

Πώς σου φαίνεται όλη αυτή η κατάσταση που ζει η χώρα με την ασταμάτητη εισροή προσφύγων;

Μου φαίνεται μια κατάσταση που απαιτεί να ανοίξουμε την καρδιά μας και το μυαλό μας με γενναιοδωρία και να υποστηρίξουμε ανθρώπινα πλάσματα σαν κι εμάς που βρίσκονται σε ανάγκη. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν κατάλαβα τι θα πει χώρα, σύνορα, δικό μου και δικό σου. Μια γη ανήκει σε όποιον την έχει ανάγκη. Σε όλους ακριβώς το ίδιο. Και σημειωτέον -επειδή το ξεχνάμε- για πολύ λίγο. Το πέρασμα μας από αυτόν τον κόσμο διαρκεί ελάχιστα. Γιατί κάνουμε τόση φασαρία;

Τι είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο στην Ελλάδα για το μέλλον του παιδιού σου;

Με φοβίζει που οι άνθρωποι ζούνε στο κεφάλι τους και όχι στο σώμα τους. Που ξεχνάνε τι είναι όμορφο και σημαντικό. Που εγκλωβίζονται σε ιδέες, απόψεις και επίπλαστες ανάγκες αντί να απολαμβάνουν μια ζωή με υπέροχες στιγμές που αν ανοίξεις λίγο τα μάτια σου θα τις δεις παντού.

Πώς βλέπεις να εξελίσσονται τα πράγματα στο ελληνικό θέατρο με την κρίση που περνάει η κοινωνία μας; Είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η Τέχνη βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις;

Οτιδήποτε προσφέρει χαρά και έμπνευση και οδηγεί στο να συνειδητοποιούμε την αλήθεια βοηθάει. Η τέχνη έχει μια δύναμη να σε ξανασυνδέει με τη μαγεία και τη δημιουργικότητα που υπάρχει μέσα σου και να σου θυμίζει, ότι, αν το θέλεις, η ζωή μπορεί να είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία και όχι ένας αγώνας οικονομικής επιβίωσης.

Επαγγελματικά τι σκέφτεσαι να κάνεις μετά το «Ring»; Έχουμε αρκετό καιρό να σε δούμε σε κάτι τηλεοπτικό…

Θα παίξω στη ταινία του Γιάννη Σμαραγδή για τη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη. Είναι ένα υπέροχο σενάριο και χαίρομαι πολύ. Τηλεοπτικά θα ήθελα, αλλά δεν έχω δει να γίνεται κάτι ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Μακάρι να συμβεί.