Φωτεινή Αθερίδου | Περί έρωτος και άλλων μυστηρίων

H πρωταγωνίστρια της θεατρικής επιτυχίας «Σεξ Λέξικον» συλλαβίζει αυθαίρετα κι αντισυμβατικά την αλφάβητο του έρωτα.

Αλήθεια, τι γινόταν όταν ένα νεαρό ζευγάρι -το έτος 1978–επιχειρούσε να ολοκληρώσει τη σχέση του για πρώτη φορά; Σχεδόν κανείς δε θυμάται πια… Η  Κάτια και ο Τάκης, οι χαρακτήρες της κωμωδίας «Σεξ Λεξικόν: Η επιστήμη του έρωτα» είναι δυο πρόσωπα βγαλμένα από άλλη εποχή. Κάποτε υπήρξαν. Και ήταν απολαυστικοί. Και οι δυο τους. Γι’ αυτό το κοινό τους λάτρεψε.

Έτσι, κι αυτό το χειμώνα, στο Θέατρο 104 οι παλιοί θυμούνται και οι νέοι μαθαίνουν ότι όλα είναι διαφορετικά από τότε, αλλά η πρώτη φορά δεν αλλάζει είτε συμβαίνει στην εποχή του cyber sex, είτε στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή…

Η Φωτεινή Αθερίδου και ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης πρωταγωνιστούν στην sold out επιτυχία «Σεξ Λεξικόν: Η επιστήμη του έρωτα». Μια κωμική ιστορία με άξονα την πρώτη ερωτική εμπειρία δυο νέων ανθρώπων και με έναν ήπιο πολιτικό σχολιασμό στις άκαμπτες ερωτικές πεποιθήσεις και προκαταλήψεις της παλιάς Ελλάδας, του 20ου αιώνα –όπου η γυναίκα δεν επιτρέπεται να έχει «ανεξέλεγκτες σεξ-επαφές» και ο άντρας «πρέπει να αποφεύγει την αυτοϊκανοποίηση για να μην πάθει νευρώσεις».

Το «Σεξ Λεξικόν: Η Επιστήμη του Έρωτα» είναι ένα νεοελληνικό έργο από τον Σπύρο Δ. Μιχαλόπουλο, δημοσιογράφο και βραβευμένο με το βραβείο Μπότση, ενώ η σκηνοθέτις  Αγγελίτα Τσούγκου, με χιούμορ, τρυφερότητα και φρέσκια ματιά διεισδύει σ΄έναν ξεχασμένο χρόνο για να θυμίσει στο κοινό λέξεις, έννοιες, σκέψεις, μια ολόκληρη υπέροχη εποχή.

Το «Σεξ Λεξικόν» είναι ο οδηγός για τον Τάκη και την Κάτια, στο ταξίδι της ενηλικίωσης. ένα «παράλογο» εγχειρίδιο που θα μπερδέψει τους πρωταγωνιστές μας και θα δημιουργήσει τη βάση για μία αληθινή και ευαίσθητη κωμωδία.

Ας αφήσουμε, όμως, την «Κάτια» -aka Φωτεινή Αθερίδου- να μας μιλήσει σε πρώτο πρόσωπο γι’ αυτό το μοντέρνο παραμύθι σχέσεων.

Πρωταγωνιστείς σε μια ιδιαίτερη θεατρική παραγωγή που και μόνο από τον τίτλο της “Σεξ-Λεξικόν: Η επιστήμη του έρωτα” προκαλεί. Θα μας μιλήσεις λίγο για την παράσταση;

Το “Σεξ-Λεξικόν”, είναι ένα πολύ τρυφερό έργο, που έχει γράψει ο Σπύρος Μιχαλόπουλος… μπορείς να το θεωρήσεις κωμωδία, όμως για εμένα έχει και πολύ πιο βαθιά συναισθήματα να προκαλέσει στους θεατές εκτός από το γέλιο… Με αφορμή τη συνάντηση δύο ερωτευμένων, το 1978, ο Σπύρος, σατιρίζει με τον τρόπο του, τα στερεότυπα της τότε εποχής, χρησιμοποιώντας το Σεξ λεξικόν. Ταυτόχρονα, η παράστασή μας αποδεικνύει ότι ο έρωτας, αλλά και η πρώτη φορά, έχουν την ίδια συστολή, την ίδια αμηχανία, αλλά και την ίδια επιθυμία σε όλες τις εποχές. Την ώρα που μια εποχή είναι τόσο διαφορετική από μία άλλη, την ίδια ακριβώς ώρα βλέπουμε ότι τα ανθρώπινα ένστικτα, αλλά και ο έρωτας, βιώνονται με τον ίδιο τρόπο…

Ο έρωτας σαν καύσιμο αρκεί για να πάνε εντέλει όλα καλά; Το συναίσθημα από μόνο του αρκεί;

Όχι, δεν αρκεί. Ο έρωτας είναι αγκαλιά με την παρόρμηση, και δυστυχώς αν δεν έχεις την εμπειρία ή την υπομονή μπορεί να μη διαχειριστείς με τον καλύτερο τρόπο τόσο δυνατά συναισθήματα. Όταν όμως πάνε όλα καλά, είναι συγκλονιστικό.

Η παράσταση κινείται σε μία εποχή στην οποία δεν είχες καν γεννηθεί. Οι άνθρωποι προχωρούν, οι εποχές αλλάζουν, οι όροι σκληραίνουν, οι αγάπες δοκιμάζονται από απίθανους πλέον κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες. Ο ρομαντισμός πόσο αφορά τους νέους ανθρώπους;

Δεν το ξέρω ακριβώς, θεωρητικά, τους αφορά. Νομίζω, όμως ότι η γενιά μου δεν έχει ιδέα πώς να γίνει ρομαντική… και δε φταίμε εμείς, έτσι είναι. Υπάρχει τόσο εύκολη πρόσβαση στο σεξ και την επιβεβαίωση, που ακόμα κι αν υπάρχει η πρόθεση του «ρομαντικού», δεν ευνοούν οι συνθήκες που λέμε. (γέλια) Συνήθως, οι πιο ρομαντικοί της γενιάς μου, είναι κι οι πιο μοναχικοί. Όλο και πιο συχνά συναντάς μόνους από επιλογή. Φοβισμένους και μόνους…

Η Τεχνολογία, η κοινωνική απομόνωση, η ψευδαίσθηση σχέσεων στα social media, σκότωσαν τον έρωτα;

Ίσως. Δεν ξέρω αν τον σκότωσαν, γιατί ο έρωτας είναι ζωτική ανάγκη, και πάντα θα τον επινοεί το σώμα και το μυαλό, όμως σίγουρα είναι πιο σπάνιος, ή είναι πολύ συχνά μονόπλευρος… ή δε ξέρεις τι να τον κάνεις. Πλέον είναι πιο μοντέρνο και πιο «αλήτικο» να μην είσαι ερωτευμένος, από το να είσαι. Δεν ξέρω. Εγώ το βρίσκω πολύ μπροστά να ερωτευόμαστε, πολύ μεγάλη μαγκιά να πάμε κόντρα σε όλη αυτή την ψευδαίσθηση επιβεβαίωσης που μας κλείνει και μας εξαφανίζει την ίδια ώρα που πιστεύουμε ότι μας κάνει σημαντικούς. Αυτό που λείπει από τους νέους νομίζω, είναι η επιθυμία να πιάσουμε τη ζωή αγκαζέ και να βγούμε με θάρρος στον αληθινό κόσμο… να ερωτευτούμε αληθινά, να ρισκάρουμε αληθινά. Κι όχι κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη…

Υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτά που λένε οι ερωτευμένοι μεταξύ τους;

Ο έρωτας είναι το μόνο πεδίο που επιτρέπεται το «είπα ξ’ είπα» είναι ένα ψέμα που είναι κι αλήθεια. Έτσι το βιώνεις, έτσι το αισθάνεσαι….

Ποιό είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις -ή έχουν κάνει για σένα- από έρωτα;

Έχω κάνει διάφορα… μου έχουν κάνει διάφορα… τις τρέλες μου δε μπορώ να τις εκθέσω έτσι εύκολα, γιατί αλλιώς δε θα ήταν και τρέλες… θέλω να μπορώ με την ησυχία μου να ντρέπομαι για αυτές, εγώ κι ο εαυτός μου χαχαχαχα

Η πιο ερωτική φράση που έχεις -ή δεν έχεις τολμήσει να πεις- από έρωτα;

Το κακό με εμένα είναι ότι τα τολμάω. Από που να αρχίσω και που να τελειώσω… (γέλια)

Ποια θεωρείς την πιο υπερεκτιμημένη αρετή;

Την Ηθική, ενώ λατρεύω το ήθος στους ανθρώπους, και γοητεύομαι από αυτό, ταυτόχρονα νιώθω ότι είναι λίγο παρεξηγημένη αρετή. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τους, και θέτουν τα όρια της δικής τους ηθικής. Ίσως και η Αλήθεια. Μας έχει πιάσει ειδικά τα τελευταία χρόνια, και λέμε συνέχεια «αυτός δεν είναι αληθινός»… μια λατρεία με τη «αλήθεια». Θεωρώ ότι ασχολούμαστε δίχως λόγο με κάτι που ούτε σε εμάς τους ίδιους δε μπορούμε να ξεδιαλύνουμε εντελώς. Τι είναι αλήθεια, και τι ψέματα και γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία να είναι κάποιος αληθινός; Υπό μία έννοια όλοι αληθινοί είμαστε, κι όλοι ψεύτες. Αλήθεια, τι μας νοιάζει…;