Deluxe Interview – Η σοπράνο Κάτια Πάσχου συνεπαίρνει με «Το Τραγούδι της Λητώς»!

Είναι ίσως από τις πιο παθιασμένες φωνές του λυρικού τραγουδιού που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια. Η πολύ ευγενική Κάτια Πάσχου, μιλάει με το ίδιο πάθος όταν αναφέρεται σε μία από τις πολύ σημαντικές στιγμές της πορείας της.

«Το τραγούδι της Λητώς» είναι για εκείνη ένα τεράστιο στοίχημα που το κέρδισε με όπλο τη μοναδική της φωνή. Μια σειρά συναυλιών εορταστικού χαρακτήρα που φιλοξενείται στην Οικία Κατακουζηνού, στη Λεωφόρο Αμαλίας 4, μίας γυναίκας, της Λητώς Κατακουζηνού, με την οποία η διακεκριμένη σοπράνο ταυτίζεται πλήρως.

Σεφέρης, Εμπειρίκος, Απάρτης, Χατζιδάκις, Θεοτοκάς, ήταν μερικοί από τους φίλους του Άγγελου Κατακουζηνού και του σπιτιού του. Ένα σπίτι που, με μούσα τη Λητώ Κατακουζηνού, πρόβαλε τα υψηλότερα δείγματα πνεύματος, ήθους και αισθητικής της μεταπολεμικής εποχής.Όλα τα άρθρα

Η σύγχρονη ιστορία Ελλάδας ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, συνοδεύει μοναδικά τα αφτιά μας, μέσα από την υπέροχη φωνή της Κάτιας Πάσχου.

Πώς έγινε η γνωριμία σας με τη Λητώ Κατακουζηνού;
Την ιδέα για την Οικία την είχε η Θάλεια Παπαδοπούλου, η πιανίστα της ομάδας μου. Γνώριζα την Οικία Κατακουζηνού και την ιστορία της σε γενικές γραμμές, αλλά ουσιαστικά έμαθα για τον Άγγελο και τη Λητώ τον έρωτά και της ζωή τους όταν μας τη διηγήθηκε τόσο συγκινητικά η επιμελήτρια του χώρου κα Σοφία Πελοποννησίου, η οποία γνώριζε τη Λητώ προσωπικά.

Και το Τραγούδι της Λητώς πώς προέκυψε;
Μέσα από τις τέσσερις συναυλίες που δώσαμε στην Οικία την άνοιξη το ζεστό αυτό σαλόνι φαίνεται να μας αγάπησε, και μέσα σε μια αυθόρμητη συζήτηση με την κα Πελοποννησίου προέκυψε και η πρόταση τη για την βραδιά της επετείου των δέκα ετών δημιουργίας και προσφοράς του Ιδρύματος Κατακουζηνού. Συμπτωματικά -δεν πιστεύω στις συμπτώσεις- την άνοιξη είχε παρακολουθήσει μια από τις συναυλίες μας ο Νίκος Μωραΐτης που εκείνη την εποχή σκεφτόμασταν πώς θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Τότε του έδωσα το βιβλίο της Λητώς «Άγγελος Κατακουζηνός, Ο Βαλής μου».

Θέλω να μοιραστείτε μαζί μας τις πρώτες σας σκέψεις όταν διαβάσατε το πρώτο ποίημα του Νίκου Μωραΐτη…
Δάκρυσα. Όπως άλλωστε δάκρυζα και σε κάθε σελίδα του βιβλίου. Δεν είναι τυχαίο που η Λητώ συνάντησε τον Άγγελο, τον πατέρα της Νευρολογίας στην Ελλάδα. Ήταν και η ίδια θεραπεύτρια με τον τρόπο της μέσα από τη γραφή της που εγώ προσωπικά τη βίωσα καθαρά θεραπευτική.
Όσο για το έργο του Νίκου αυτό που είναι εντυπωσιακό για μένα είναι το πόσο μεστά συμπυκνώνει όλο το νόημα αλλά και το συναίσθημα πίσω από αυτό της τόσο γλαφυρής και ζωντανής αυτής γραφής μέσα στο στίχο του.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον συνθέτη Χρίστο Παπαγεωργίου;
Όταν μου έστειλε ο Νίκος Μωραΐτης τους στίχους ένιωσα ότι κρατώ στα χέρια μου ένα διαμάντι και πρέπει να βρω τον κατάλληλο κοσμηματοπώλη να μου το δέσει σε «δαχτυλίδι» για να το «φορέσω». Και είχα μπροστά μου μόνο ένα μήνα πριν την πρώτη συναυλία. Ο Χρίστος Παπαγεωργίου, τον οποίο γνώριζα και προσωπικά, για μένα ήταν ιδανικός, μια και εκτός από συνθέτης είναι κορυφαίος πιανίστας ώστε να γράψει ένα έργο για φωνή και πιάνο. Πράγματι μέσα σε δέκα μέρες έγραψε επτά τραγούδια, μεστά σαν άριες και την ίδια στιγμή τόσο μελωδικά αλλά και πολύ σύγχρονα που σε συνεπαίρνουν, και σε μεταφέρουν τόσο φυσικά στον «κόσμο» της Λητώς, της ερωτευμένης γυναίκας.

Στις συναυλίες φοράτε και τα φορέματα της Λητώς Κατακουζηνού. Αυτό σας βάζει πιο πολύ στο κλίμα;
Φυσικά. Είναι εντυπωσιακό ότι μου κάνουν τα ρούχα της. Αυτά τα ρούχα όταν τα φοράς νιώθεις αμέσως ότι τότε οι γυναίκες ήξεραν να είναι γυναίκες. Με όλη τη σημασία της λέξης. Με βοηθούν στο ρόλο σίγουρα. Με τα φορέματα αυτά δημιουργήσαμε άλλο ένα… έργο τέχνης: ο αγαπημένος μου συνεργάτης ο φωτογράφος Γιώργος Σκιτζάκος άρπαξε την ευκαιρία και με φωτογράφισε στην Οικία με τις τουαλέτες της Λητώς -και κάποιες από τις φωτογραφίες αυτές επιλέχθηκαν για το Επετειακό Λεύκωμα της Λητώς όπου υπάρχουν και οι στίχοι των τραγουδιών. Για το Λεύκωμα αυτό – ένα όνειρο που είχαμε με το Γιώργο- οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη στο Μέντα 88, αλλά και στον παιδικό μου φίλο Νικόλα Φαράκλα που το σχεδίασε.

Τι σημαίνει για εσάς η συναυλία «Το Τραγούδι της Λητώς»;
Είναι μια συναυλία-εμπειρία τόσο για το κοινό όσο και για μας. Το έργο σκιαγραφεί το πορτραίτο της γυναίκας που έζησε σε αυτήν την Οικία στην οποία γίνεται και συναυλία. Αν δηλαδή αυτό το έργο το παρουσιάσουμε σε κάποια άλλη αίθουσα απλά δεν θα είναι το ίδιο γιατί θα αλλάζει αυτή η τόσο δυνατή συνθήκη του πολύ συγκεκριμένου χώρου. Άρα εξ ορισμού μιλάμε για μια συναυλία «πολυδιάστατη»: έχουμε, εκτός από τα ακουστικά ερεθίσματα της μουσικής και του λόγου, και οπτικά: του φυσικού σκηνικού του σαλονιού, της διακόσμησης, των φορεμάτων …και τώρα που το σκέφτομαι είναι υπέροχη μια αυθόρμητη ιδέα του σκηνοθέτη μας, Πάρι Μέξη που επιμελείται της βραδιάς καλλιτεχνικά, να υπάρχουν και μυρωδιές! Δηλαδή, θα μπορούσαμε να σερβίρουμε το αγαπημένο έδεσμα της Λητώς και να μοσχοβολά το σπίτι, καθώς μπαίνουν οι επισκέπτες. Δεν την υλοποιήσαμε (ακόμα!) αλλά και από τα τραγούδια ήδη νιώθεις αυτή τη «σπιτική» μυρωδιά ή καλύτερα το άρωμα Ελλάδας που αναδύεται μέσα από τις ελιές της Μυτιλήνης, τη θάλασσα και τη μέντα – ποιητική αναφορά του Νίκου Μωραΐτη στη γενιά των ποιητών του ’30.

Υπάρχει μία εντύπωση ότι οι καλλιτέχνες που ασχολούνται με το κλασικό ρεπερτόριο όπως εσείς, είναι κάπως… μακριά από τη «σκληρή» πραγματικότητα. Ποια είναι η άποψή σας;
Είμαι από τους καλλιτέχνες που, παράλληλα με την πορεία μου στο κλασικό ρεπερτόριο, έχω αφιερώσει μεγάλο μέρος της δράσης μου στο να φτιάχνω γέφυρες κάθε λογής για να συνδέω αυτά τα μεγαλειώδη έργα που εκφράζουν πανανθρώπινες αλήθειες -και που πολλές φορές κρύβουν τις απαντήσεις- με τη σκληρή πραγματικότητα που ζούμε. Τι πιο αληθινή απόδειξη της επιθυμίας μου να είμαι μέσα στη σκληρή πραγματικότητα από το να παρακινήσω δύο δημιουργούς να γράψουν τώρα ένα έργο που να μας αφορά στο σήμερα.

Οι νέοι άνθρωποι πώς ανταποκρίνονται στην Τέχνη σας; Τους προκαλεί εντύπωση το επάγγελμά σας;
Έχω κατά καιρούς σχεδιάσει συναυλίες που να προσεγγίζουν νεανικές ηλικίες και αμύητο κοινό. Ναι, σε αυτά τα πρότζεκτ έχω παρατηρήσει ότι ανταποκρίνονται. Και θέλω να πιστεύω ότι τους δίνω τέτοια ερεθίσματα που στη συνέχεια θα αναζητήσουν από μόνοι τους περισσότερα: από το να μάθουν κάτι παραπάνω για την κλασική μουσική, ανατρέχοντας στο διαδίκτυο ή ακόμα και να παρακολουθήσουν μια συναυλία ή μια παράσταση όπερας. Αυτό όμως απαιτεί ένα βάθος χρόνου.

Ποια θεωρείτε ότι είναι η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας σας μέχρι σήμερα;
Δεν έχει έρθει ακόμα… έτσι νιώθω…πάντα την περιμένω!

Είναι η Τέχνη, ή οι τέχνες γενικότερα, ένας τρόπος διαφυγής μέσα σε αυτή την περίοδο οικονομικής κρίσης που ζει η χώρα μας;
Περισσότερο από ποτέ, και αυτό φαίνεται από το πόσο πολύ ανταποκρίνεται το κοινό στις συναυλίες όλων των ειδών μουσικής. Και το Τραγούδι της Λητώς με αυτήν την πρόθεση γράφτηκε: να ρίξει φως στο τούνελ που διανύουμε. Εύχομαι να βγει το όνειρο αυτό αληθινό!

20 & 27 Οκτωβρίου 2018, στις 20:30
Οικία Κατακουζηνού
Αμαλίας 4, 5ος όροφος

Διάρκεια 50′
Γενική Είσοδος 12 ευρώ (7 ευρώ φοιτητές/άνεργοι)
Για κρατήσεις στο: info@katakouzenos.gr