Choosing art

Για κάποιους το να επιλέξουν ένα πίνακα για να στολίσει έναν τοίχο του σπιτιού τους είναι μια απλή διαδικασία. Σημαίνει ότι απλώς θα χρειαστεί να κάνουν μια ωραία βόλτα στην αγορά. Για άλλους δε χωράει δεύτερη σκέψη, το έχουν ήδη επιλέξει πριν καν το σκεφθούν. Για πολλούς όμως η αναζήτηση του ιδανικού –του ωραίου– ανάγεται τελικά σε μία αναζήτηση ταυτότητας που εμπεριέχει και μια δέσμευση απέναντι στο έργο. Δεν είναι απλώς μια επιλογή διακόσμησης, αλλά μια πρόθεση ταύτισης. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε κανείς να το συγκρίνει με την επιλογή συντρόφου, με την επιλογή του ποιου ερωτευόμαστε. Εύλογα η επόμενη ερώτηση θα ήταν: επιλέγουμε όντως ποιους ερωτευόμαστε;

Ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι έλεγε ότι “Ο έρωτας είναι σαν την τέχνη. Σε μια και μοναδική στιγμή ο άνθρωπος έχει το συναίσθημα, ότι όλα τα έχει καταλάβει, ότι μπορεί να ξεπεράσει τα όριά του”. Μια ρήση που στην περίπτωση μου έβγαλε νόημα όταν σε μία βόλτα στο κέντρο της Αθήνας στη γκαλερί YellowKorner βρέθηκα μπροστά στις φωτογραφίες της Elena Iv-Skaya. Εκείνη τη στιγμή, όσες κι αν ήταν οι σκέψεις που αντικρούονταν μέσα μου για το ποιον πίνακα θα ήθελα να βλέπω κάθε μέρα με τον πρωινό καφέ μου, ή το βράδυ πριν πέσω για ύπνο, ποιο θα ήταν τελικά το έργο που θα ένιωθα ότι δε θα το “ξεπεράσω” σαν να είναι ένας απλός ενθουσιασμός- όλες λοιπόν αυτές οι σκέψεις που με ταλαιπωρούσαν πριν αφήνοντας τους τοίχους μου κρύους και άδειους, απλώς εξαλείφθηκαν.

«Η μούσα μου είναι άκρως θηλυκή», έχει δηλώσει η ρωσικής καταγωγής Elena Iv-skaya, που πρώτα είχε η ίδια το ρόλο της μούσας σχεδιαστών ως μοντέλο και στη συνέχεια αποφάσισε να περάσει στην απέναντι πλευρά. Ως φωτογράφος και creative director δημιουργεί μία νέα εικόνα της θηλυκότητας. Οι μούσες της, λοιπόν μοιάζουν αγέρωχες αλλά και απαλές μέσα σε ένα περιβάλλον pop, πολύχρωμο, γεμάτο αντιθέσεις με εντυπωσιακές στιλιστικές επιλογές που δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Η καλλιτέχνιδα, που ζει και δημιουργεί σε ένα μικρό νησί στο γαλλικό τμήμα του Ινδικού Ωκεανού, το Réunion, αντλεί από την καθημερινότητά της την έμπνευση για να δημιουργεί αυτόν τον ταυτόχρονα μινιμαλιστικό, αλλά και στιλάτο κόσμο σε κάθε φωτογραφία της, πάντα γεμάτο με χρώματα και έντονες αντιθέσεις.

Κάθε της φωτογραφία είναι μία προσωπική υπόθεση στην οποία έχει επιλέξει η ίδια και την παραμικρή λεπτομέρεια: το styling, το makeup, τα σκηνικά και προσπαθεί συνεχώς να βρίσκει νέους και συναρπαστικούς τρόπους να εκφράζει τον χαρακτήρα της μέσα από τις εικόνες της. Αυτός ο προσωπικός χαρακτήρας ίσως να ήταν που κέρδισε κι εμένα φέρνοντας με σε επαφή με έναν κόσμο που ήξερα ότι μου αρέσει πριν καν τον γνωρίσω. Αλλά αυτός ήταν και ο στόχος της ίδιας της γκαλερί που επέλεξε να εκπροσωπεί το έργο της.

Η YellowKorner που ήρθε πρόσφατα στην Αθήνα, δημιουργήθηκε ακριβώς με αυτό το στόχο. Να κάνει την τέχνη της φωτογραφίας προσιτή σε όλους. “Ο εκδημοκρατισμός της τέχνης της φωτογραφίας” ήταν η πρόθεση των Alexandre de Metz και Paul Antoine Briat που άνοιξαν την πρώτη γκαλερί τους στο Marais στο Παρίσι πριν από 11 χρόνια, ενώ σήμερα βρίσκει κανείς παραρτήματά της σε περίπου 35 χώρες. Κι εμένα μπορεί να ήταν οι φωτογραφίες της Elena Iv-Skaya που με έκαναν να “δεσμεύσω” επιτέλους τους τοίχους μου, εσάς μπορεί να σας κάνει να “ερωτευτείτε” κάποιος άλλους από τους 250 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο που βρίσκονται στη μόνιμη συλλογή τους, όπως οι Slim Aarons, Oliviero Toscani, Yann-Arthus Bertrand, Laurent Dupuic, Bernard Hartmann, αλλά και οι δικοί μας Γιάννη Ψιλάκης, και η Μαρίνα Βερνίκου.