Ατρόμητες… Μία μικρή ιστορία για μεγάλα κορίτσια

Ή γιατί ο φόβος δεν μπορεί να σου πάρει τίποτα, αν δεν του το προσφέρεις εσύ.

Κοιτάζω την μικρή ανιψιά μου να παίζει αμέριμνη με τα χαλίκια της παιδικής χαράς. Μόλις η συνομήλικη φίλη της βαριέται να κυνηγάει μυρμήγκια στο χώμα και ο σκύλος των διπλανών μας κουράστηκε να πηγαινοφέρνει το μπαλάκι που του πετάνε, η μικρή εντοπίζει μία λακκούβα με λασπόνερα από την αιφνιδιαστική βροχή.

Ενθουσιασμένη πετάει την κούκλα της στον αέρα. Το σκηνικό διαμορφώνεται ως εξής: Ανιψιά μου-κούκλα κι ανάμεσά τους να τις χωρίζει η «λιμνούλα». Απελπισμένη στρέφει το βλέμμα της σε εμένα. Στην αρχή ζυγίζει την αντίδρασή μου. Ξέρει ότι με μία δρασκελιά μπορώ να της επιστρέψω στην αγκαλιά της την Barbie της.

Με τη φυσική περιέργεια του ανθρώπου που δεν είναι γονιός αποφασίζω να τεστάρω τα όρια της και την αντίδρασή της. Να δω τι θα κάνει «αβοήθητη». Παραμένω απαθής κι αδιάφορη.

Στην αρχή βουτάει δειλά το πόδι της στα νερά! Τα κομψά της All Star φλερτάρουν με τα λασπόνερα. Τραβάει πίσω το ποδαράκι της. Πάει έρχεται καμιά δυό φορές. Κάνοντας τη χαρακτηριστική γκριμάτσα που δείχνει ότι τσαντίζεται και τελικά, παίρνει φόρα, πηδάει και… προσγειώνεται με ύφος νικήτριας πάνω στο αντικείμενο του πόθου της.

Χωρίς να καταλάβει το γιατί, την συγχαίρω και την ανταμείβω με ένα πακέτο μωρομάντιλα που θα σβήσoυν τα σημάδια της μικρής της περιπέτειας. Την αγκαλιάζω περήφανη, ενώ αντί μεταλλείου ανδρείας την ανταμείβω με μία γρανίτα φράουλα. Εκείνη δεν μπορεί να αντιληφθεί το μάθημα που έδωσε σε μία 40something απηυδισμένη στην Ελλάδα της βαθιάς κρίσης.

Η αποφασιστικότητα της να υπερπηδήσει -κυριολεκτικά- το φόβο της θα έκανε πολλούς συγγραφείς συνταγών της ανθρώπινης ευτυχίας να σκίσουν τα πτυχία τους.

Ο φόβος της -αν θα τα καταφέρει, αν θα χτυπήσει, αν θα φάει κατσάδα από τη μαμά της κι αν τελικά θα μπορέσει να ξανασφίξει, ιδίοις δυνάμεις, στην αγκαλιά της την κούκλα της- αποδείχτηκε μικρότερος από το πείσμα της και από την συνειδητοποίηση πως αν δεν κάνει κάτι γρήγορα η ίδια για τη μικρή πλαστική της φίλη, ίσως να βιώσει την πρώτη «απώλεια» της ζωής της… Το διακύβευμα, ήταν μεγάλο…

Φόβος εναντίον Τόλμης, λοιπόν και αυτό το μοντέρνο δίλημμα με έκανε να κατεβάσω από τη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο «Ρευστός φόβος» του κοινωνιολόγου Ζίγκμουντ Μπάουμαν.

«Αβεβαιότητα, αστάθεια, ευθραυστότητα, παροδικότητα, ρίσκο, είναι οι 5 λέξεις που αποκαλύπτουν διαμιάς την οργουελιανή φυσιογνωμία του σήμερα και το πνεύμα των καιρών μας», γράφει ο 91 χρονος πολιτικός στοχαστής και συνεχίζει. «Η κεντρική μορφή της ρευστής μοντέρνας εποχής μας είναι ακριβώς ο άνθρωπος χωρίς μόνιμους, σταθερούς, διαρκείς, ανθεκτικούς δεσμούς. Π.χ. μόνο ένα μικρό βήμα χωρίζει τους εργαζόμενους από τους ανέργους και τους τελευταίους από την πλήρη περιθωριοποίηση και εξαθλίωση. Στο ρευστό χαρακτήρα της σημερινής κοινωνίας, ο φόβος αποκτά μια ιδιαίτερη και επικίνδυνη δυναμική. Είναι ένας φόβος που έχει πλέον εγκατασταθεί στο εσωτερικό της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι ένας προσωπικός φόβος, ο οποίος δεν αρκείται στην ασφάλεια, αλλά επιζητεί την προστασία!…»

Φαίνεται, λοιπόν, πως πέρα από την τσέπη μας αδυνάτισε και η αντίστασή μας στα πράγματα, η αντοχή μας στις συναισθηματικές δυσκολίες, η ανάγκη μας για νέα ξεκινήματα, νέους έρωτες, νέες περιπέτειες ζωής. Γεμίσαμε φοβίες και ο φόβος είναι η σκιά που κυνηγάει η άγνοια. Του τι μέλλει γενέσθαι…

Θα μου πείτε, πώς να μην φοβάμαι παρόλο που ξέρω ότι όλο το σύστημα είναι φτιαγμένο ακριβώς για να με φοβίζει;

Απάντηση δεν έχω ούτε για τον εαυτό μου. Όμως, η αυθόρμητη αυτή αντίδραση της τρίχρονης πιτσιρίκας με έστειλε κατευθείαν σε μία φράση του 90χρονου Πολωνού κοινωνικού στοχαστή που έχει πει πως: «Όταν κινείσαι σε λεπτό πάγο το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τρέξεις».

«Τρέξτε». Η ζωή δεν μπορεί να σε περιμένει!