Μια ήπειρος που τρέφεται με ρύζι

Μεγάλωσα με πατάτες τηγανητές (ήταν το αγαπημένο μου φαγητό μαζί με τα κεφτεδάκια) και με μακαρόνια με κιμά. Πατάτες, μακαρόνια και ψωμί ήταν τα αγαπημένα μου άμυλα. Ίσως και όλης της Δύσης, θα έλεγα.
Το ρύζι το είχα συνδέσει στο μυαλό μου με το λαπά, οπότε το κατανάλωνα για φαγητό μόνο σαν εξαίρεση, στα γεμιστά.
Ώσπου, πρόσφατα, ταξίδεψα στο Βιετνάμ και στο Χονγκ Κονγκ.
Χωρίς να ξέρεις πολλά, αμέσως αντιλαμβάνεσαι πως το ρύζι στις χώρες της Ανατολής είναι δύναμη του λαού και τρόπος ζωής.
Αν ταξιδέψεις στο Βιετνάμ, θα δεις χιλιάδες στρέμματα με καλλιέργειες ρυζιού που δίνουν παραγωγή 3 φορές το χρόνο. Όπως εμείς στην Ελλάδα βλέπουμε παντού γύρω μας σιτάρι, αυτοί κοιτάζουν παντού χωράφια με ρύζι.
Και φυσικά θα το δοκιμάσεις σε κάθε του μορφή: για πρωινό (γλυκό με τόφου), για μεσημεριανό μια κούπα ρύζι ή για βραδινό σε πιάτα.
Αυτό το βασικό υλικό, όταν σου έρχεται αχνιστό μπροστά σου, είναι comfort food. Σκέτο, βραστό ή τηγανητό με αρακά, αυγό και χοιρινό ζαμπόν, είναι πλήρες φαγητό. Άλλοτε, πάλι, συνοδεύει τις γαρίδες ή τα θαλασσινά ή το χοιρινό κρέας.
Στη νοστιμότερη μορφή του, εμφανίζεται μπροστά σου σαν noodle soup. Τα νουντλς με κάρδαμο, τζίντζερ και φρεσκοκομμένο κρεμμυδάκι έχουν την απόλυτα τέλεια γεύση. Βρασμένα μαζί με κομματάκια μοσχάρι ή με χοιρινά παϊδάκια, είναι ύμνος στη γεύση της Ανατολής. Πανάλαφρα, νόστιμα, ζουμερά και πάντα ζεστά, όπως θέλω το φαγητό.
Συνοδεύονται και από σόγια σος ή τσίλι σος, μήπως και σου λείπει κάτι καυτερό να τιμωρήσεις τη γλώσσα σου.
Στο Χονγκ Κονγκ και στο Βιετνάμ αγάπησα το ρύζι. Σεμνό, απλό και ταπεινό, όπως οι κάτοικοι της περιοχής. Μια κούπα ρύζι αν φας σε χορταίνει. Νιώθεις μια ζέστη και μια γλύκα να κατεβαίνει από τον οισοφάγο στο στομάχι σου.
Βέβαια εμείς τρώμε με πιρούνι. Εκείνοι έτρωγαν τα πάντα με τα ξυλάκια (chopsticks) ακόμα και το ρύζι. Το κρατούσαν με θαυμαστή επιδεξιότητα. Εγώ νόμιζα πως μόνο οι «παλιοί» και οι πιο συντηρητικοί θα έτρωγαν με ξυλάκια. Όμως τα ξυλάκια είναι τρόπος ζωής, όπως είναι και το ρύζι. Στο ξενοδοχείο που έμενα, ερχόντουσαν για συνέδρια ή για φαγητό όλοι οι yuppies της πόλης. Όλοι έτρωγαν το φαγητό τους συμπεριλαμβανομένης της σούπας από νουντλς (όχι το ζουμί, φυσικά, αυτό το κατάπιναν με κουτάλι) ή της κούπας ρυζιού, με τα ξυλάκια.
Παρατηρώντας τους να τρώνε με ξυλάκια, διαπίστωσα ότι «δαγκώνουν» τη μπουκιά τους. Πιάνουν, ας πούμε μια γαρίδα, τη δαγκώνουν, κρατούν την υπόλοιπη στα ξυλάκια ώσπου να φάνε και το άλλο κομμάτι.
Αντίθετα, εμείς οι Δυτικοί, κόβουμε με μαχαιροπίρουνα κομμάτια από το φαγητό μας τόσο μικρά, όσα να χωράνε στο στόμα μας. Εκείνοι, όμως, χωρίς μαχαιροπίρουνο, κόβουν με τα δόντια τη μπουκιά τους.
Ρωτώντας για το κρέας που τους αρέσει, διαπιστώνεις πως υπάρχει κολοσσιαία διαφορά στα γούστα: τι είναι gourmet και τι είναι απωθητικό. Στην Ελλάδα, ας πούμε τρώμε τα μάτια του ψαριού ή του αρνιού. Σε άλλες χώρες, είναι φρίκη.
Εκεί, λοιπόν, τρώνε και φίδια, σκυλιά, πιθήκους ή σούπα από τσούχτρες!
Ειδικά στο Βιετνάμ, θεωρούν ότι αν έχεις μια σειρά από ατυχίες, και φας κρέας σκύλου, η ατυχία θα εξαγνιστεί και θα έρθουν και πάλι καλές μέρες στη ζωή σου!
Υπάρχουν gourmet πιάτα από σκύλο; Δεν έχω ιδέα!
Τα εστιατόρια στα οποία έφαγα, ευτυχώς, δεν περιλάμβαναν στο μενού τους αυτά τα εδέσματα. Νομίζω μόνο κάπου πήρε το μάτι μου τη jelly fish soup!
Αλλά θα μείνω στο ρύζι, την ανακάλυψή μου. Ναι, αγάπησα το ρύζι μέσα από την αγάπη των δεκάδων chefs και μαγείρων της Ασίας. Μέσα από τη λαχτάρα των θαμώνων να καταναλώσουν μια αχνιστή κούπα ρύζι ή να παραγγείλουν ένα πιάτο σε κάθε πιθανή του συνταγή.
Τώρα, το βραστό απλό ρύζι έχει γίνει αγαπημένο μου φαγητό.

Κατερίνα Τσεμπερλίδου
www.tsemperlidou.gr – eftyhia
Συγγραφέας του βιβλίου «Ψυχική Μπουγάδα»