Ποτέ την Κυριακή

(… αλλά πάντα τη Δευτέρα…)

Τελικά η πιο δύσκολη απόφαση που θα χρειαστεί ποτέ να πάρεις στη ζωή σου είναι αν θα τα παρατήσεις ή αν θα επιμείνεις περισσότερο, σκεφτόμουν βλέποντας ένα τυχαίο δελτίο ειδήσεων ένα τυχαίο Σαββατόβραδο. Σε αυτό το mood κινείται, άλλωστε η συλλογική ψυχολογία μας, ειδικά τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα.

Την επόμενη, το πρωί Κυριακής το doodle της Google -της μεγαλύτερης μηχανής αναζήτησης- ήταν αφιερωμένο στην 95η επέτειο από τη γέννηση της Μελίνας Μερκούρη.

Υπάρχουν μερικές γυναίκες, σκέφτηκα διαβάζοντας λίγα πράγματα για εκείνη στη Wikipedia, που γεννήθηκαν για να ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα της μετριότητας. Γεννήθηκαν έτσι… φέροντας στο DNA τους το χάρισμα, το ταλέντο, την ιδιαιτερότητα. Μία γοητευτική και δημιουργική τρέλα, έναν δικό τους… -επιτρέψτε μου τη φράση- «τσαμπουκά» που κυκλοφορεί στο αίμα τους και δεν μπορεί να βγει από ‘κει…

Η Μελίνα ήταν μία από αυτές. Και μάλιστα μία κατηγορία από μόνη της. Στις 18 Οκτωβρίου που μας πέρασε θα γινόταν 95 ετών και η Google την τίμησε ως παγκόσμιο πρότυπο. Ως αξεπέραστο γυναικείο-σύμβολο με ισχυρή επιδραστικότητα.

Τη βάφτισαν Αμαλία – Μαρία, δεν τη φώναξαν όμως έτσι ποτέ. Το όνομα που θα χρησιμοποιούσαν σε όλη της τη ζωή ήταν το «Μελίνα». Πολλές φορές δεν χρειαζόταν καν το επίθετο «Μερκούρη» για να συστηθεί. Ήταν η Μελίνα όλων των Ελλήνων, αλλά και η Μελίνα των ξένων.

Η Μελίνα ήταν δυό μάτια κάρβουνα αναμμένα κι ένα τσιγάρο μόνιμα στα μακριά της δάχτυλα. Αγέρωχη. Aτίθαση, πεισματάρα, full στα εγωιστικά καπρίτσια και τις ανορθόδοξες τακτικές ισορρόπησε με έμφυτη μαεστρία τους δύο μεγάλους ρόλους της ζωής της. Την ηθοποιό και την πολιτικό. Καμία κοινωνική σύμβαση, δεν κατάφερε να τη μεταμορφώσει σε μια «συνηθισμένη» γυναίκα.

«Είμαι πολύ τσιγγάνα» αγαπούσε να λέει «για να κάνω κανονική ζωή γυναίκας. Χαίρομαι να ξυπνάω αργά, να κοιμάμαι αργά, να έχω φίλους, με δυο λόγια να κάνω ζωή σουλτάνου. Θέλω η μέρα μου να τελειώνει τα χαράματα. Στην πραγματικότητα είμαι μια αδάμαστη τρελή. Είναι θαυμάσια η ζωή μου και ζητώ να κρατηθώ σ’ αυτήν όσο το δυνατόν περισσότερο».

Αξίζει η κάθε μία μας να βουτήξει σε αυτή την 59 λέξεων κοσμοθεωρία που προκύπτουν από τη ζωή-πρότυπο της ανυπότακτης Μελίνας και να αναζητήσει εκείνο το μικρό ή μεγάλο κομμάτι της που χάθηκε στη διαδρομή της ζωής της.

Εξάλλου μερικές φορές χρειάζεται να απομακρυνθείς από τον εαυτό σου για να δεις τα πράγματα πιο καθαρά. Να σταθείς απέναντι στην στη σύμβαση, στα κομμένα και ραμμένα όνειρα από τους άλλους, και να το πάρεις απόφαση πως από δω και μπρος η ζωή συρρικνώνεται ή μεγεθύνεται ανάλογα με το θάρρος του καθενός μας.

Η ζωή σε περιμένει, αλλά δεν περιμένει.

Πιάστη απ΄τα μακριά, ελεύθερα λυτά μαλλιά της…

Κάτια Μηλιαράκη