Το ρούχο της μιας φοράς

Όσες φορές κι αν δεις έναν καλοντυμένο άντρα, ποτέ δεν θα σκεφτείς ότι τον έχεις ξανασυναντήσει με αυτά τα ρούχα. Άλλωστε, ποιο από τα οκτώ λευκά του πουκάμισα ή τα πέντε ριγέ έχει φορέσει την τελευταία φορά που συναντηθήκατε;
Το γκρι κοστούμι της πρώτης του δουλειάς, το τζιν από τα χρόνια του Πανεπιστημίου, το σκούρο γαμπριάτικο, το δερμάτινο μπουφάν, τη μοβ γραβάτα, το εμπριμέ μαντηλάκι, όσες φορές κι αν τα ξαναδείς, δεν τα ξεχωρίζεις. Ίσως σου φαίνεται και φυσικό να βλέπεις την ίδια καπαρντίνα πάνω του ή το ίδιο καμηλό παλτό.
Ούτε θα βρεθεί κανείς άλλος άντρας να σχολιάσει σε πηγαδάκια «αυτό το μπλέιζερ με το γκρι παντελόνι το φορούσε ο Πέτρος στο πάρτι της Λίνας».
Καμία σχέση με τη γκαρνταρόμπα της γυναίκας. Όχι απλά οι άλλες τη σκανάρουν, αλλά και η ίδια δεν τολμάει να ξαναφορέσει ένα ρούχο με το οποίο εμφανίστηκε σε πολύ κόσμο. Όλοι περιμένουν να παρατηρήσουν και να σχολιάσουν πώς θα εμφανιστείς κάθε φορά που βγαίνεις έξω.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στις ειδικές περιπτώσεις. Που φοράς ένα φόρεμα σε γάμο, σε ένα πάρτι, σε βαφτίσια, σε μια επέτειο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όχι μόνο σ’ έχουν δει οι κολλητοί σου και η οικογένειά σου (η στενή και η εξ αγχιστείας), αλλά και έχεις φωτογραφηθεί σε άπειρες πόζες ποζάροντας στον επίσημο και σε όλους τους ανεπίσημους φωτογράφους της βραδιάς (εννοώ φωτογραφικές μηχανές, video και κινητά). Έχω ένα τέτοιο φόρεμα που φόρεσα στην παρουσίαση ενός βιβλίου μου πριν από δυόμισι χρόνια και δεν τολμώ να το ξαναφορέσω. Μόλις το βλέπω στην κρεμάστρα «α! το φόρεμα της παρουσίασης» το βαφτίζω και όχι «το ασπρόμαυρο φόρεμα».
Υπάρχουν, όμως, και κάτι άλλες φορές. Που φόρεσες ένα ρούχο το οποίο συνδέθηκε με κάποιες σου στιγμές. Με μια ενδιαφέρουσα πρώτη συνάντηση. Με μια σημαντική παρουσίαση. Μ’ ένα μικροατύχημα που κατέστρεψε μια σημαντική λεπτομέρεια του ρούχου. Ή με μια σύμπτωση, να πας καλεσμένη κάπου και να φορέσεις το ίδιο ρούχο με τη γνωστής σου που αντιπαθείς πιο πολύ. Ή ακόμα να ακούσεις μια δυσάρεστη είδηση και να θεωρήσεις το ρούχο γρουσούζικο.
Τα ρούχα μας, όπως και η μουσική, ή οι μυρωδιές, μας συνδέουν με γεγονότα της ζωής μας. Ακούς ένα τραγούδι και θυμάσαι τη σχολική εκδρομή. Βλέπεις τον εαυτό σου στη φωτογραφία μ’ ένα ρούχο και θυμάσαι ένα χαρούμενο πάρτι.
Έτσι, τα ρούχα είναι σαν να ευθύνονται για τα γεγονότα. Αν μας έχουν υπερεκθέσει με την κομψότητα ή τη μοναδικότητα ή τη γρουσουζιά ή την ατυχία τους, σε έντονα ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες στιγμές, μπαίνουν στην ντουλάπα για χρόνια ή και για πάντα.
Βέβαια, για μια φορά και για εμπορικούς λόγους θα πρέπει να δημιουργούνται και τα εκκεντρικά ρούχα της πασαρέλας. Έχουν ένα θεατρικό χαρακτήρα και, φαντάζομαι, δεν κυκλοφορεί καμία γυναίκα με τα περισσότερα από αυτά. Ποια θέλει να κυκλοφορεί σαν gummy bear, σαν γυναίκα-αράχνη, σαν αστροναύτης, σαν ψαλιδοχέρης, σαν λοχαγός καταδρομών; Αυτές οι δημιουργικές εξάρσεις βοηθούν τους designers να δείξουν την εφευρετικότητά τους ελπίζοντας ότι ίσως μια-δυο Paris Hilton στον κόσμο θα τιμήσουν τις δημιουργίες αυτές.
Εδώ η βασίλισσα της Αγγλίας κυκλοφορεί κάθε φορά με καινούργια ρούχα, υποτίθεται αλλά, είκοσι χρόνια μετά, εμφανίζονται τα ρούχα της μιας φοράς, ένα-ένα μεταποιημένα και ξαναφορεμένα.
Γι’ αυτό το κίνημα του τζιν, βοηθάει στην επανάληψη και στην απόσβεση. Όσο κι αν διαλέγεις ένα τζιν για τα σκισίματά του, για τα γαζιά του, για τη φόρμα του, ένα τζιν είναι στο κάτω-κάτω της γραφής.

Kατερίνα Τσεμπερλίδου

www.tsemperlidou.gr
www.eftyhia.gr

Photo από την Spring Summer Collection 2011 του οίκου Oscar de la Renta