Χρήμα και να φαίνεται ή Δανεικά και φιγουράτα!

Στην Ελλάδα, από ό,τι φαίνεται, εκτιμάμε περισσότερο την εικόνα του άλλου από την ουσία του. Έτσι συμβαίνει και με το χρήμα.

Εκτιμάμε αυτούς που δείχνουν να έχουν χρήματα, ακόμα κι αν δεν έχουν. Μας ενδιαφέρει, δηλαδή, το θεαθήναι, το show πολυτέλειας και χλιδής, ακόμα κι αν ο άλλος δεν έχει μία. Δεν βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί πού τα βρήκε. Ούτε θέτουμε ποτέ σε αμφιβολία την οικονομική επιφάνεια του άλλου. Τόσα χρόνια, πολλοί ζούσαν με δανεικά. Και όταν λέω ζούσαν, εννοώ ξόδευαν.

Το κοινό, λοιπόν, που τους παρακολουθούσε, έπεφτε στην παγίδα να βλέπει και να θαυμάζει τα δανεικά κτίρια, τις δανεικές βίλες, τα δανεικά σκάφη, τα δανεικά ταξίδια, όσων ξόδευαν αυτά που δεν είχαν.

Με βάση το θεαθήναι-φούσκα, οι άνθρωποι αυτοί, ζούσαν στην υψηλή κοινωνία, πήγαιναν σε δεξιώσεις με την αφρόκρεμα της χώρας, η οποία, όχι μόνο τους αγκάλιαζε, αλλά έκανε και business μαζί τους.

Γιατί αυτοί είμαστε. Εντυπωσιαζόμαστε από τα λαμπερά “καθρεφτάκια” του χρήματος, όπως οι ιθαγενείς από τα καθρεφτάκια των εξερευνητών.

Οπότε, αυτοί που θέλουν να ανέβουν κοινωνικά, ξέρουν πώς να κατακτήσουν τις κοινωνικές μάζες: ξοδεύοντας με προκλητικό τρόπο χρήμα για να επιδείξουν μια χλιδάτη –άρα επιτυχημένη, δήθεν– ζωή.

Είναι οι αληθινά πλούσιοι αυτοί που ξοδεύουν τα χρήματά τους σε φαντεζί αποκτήματα; Τις περισσότερες φορές όχι. “Το παλιό χρήμα” δεν επιδεικνύεται. Ξέρει πόσα έχει και σε ποια τάξη ανήκει. Δεν περιμένει να τον αποδεχτούν όσοι δεν είναι καν σε θέση να αποτιμήσουν τις επενδύσεις τους, τα trust, τα funds, τα portfolio τους.

Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνουν οι όροι portfolio, trust, fund, επενδύσεις, δεν μπορούν να καταλάβουν την οικονομική επιφάνεια των αληθινά πλούσιων της χώρας.

Αντίθετα, ένα πολυώροφο κτίριο, μια παραθαλάσσια βίλα, ένα ντηζαϊνάτο σκάφος μπορούν να το καταλάβουν και να το εκτιμήσουν. Είναι στα μέτρα τους.

Ο Γουώρεν Μπάφετ, από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, μένει στο ίδιο σπίτι εδώ και σαράντα χρόνια. Χμ! Στην Ελλάδα, δεν θα μας εντυπωσίαζε ένας άνθρωπος που μαζεύει χρήματα για να τα κληροδοτήσει σε φιλανθρωπίες, αντί να τα επιδείξει στην ξέφρενη ζωή του Λας Βέγκας (εκεί) ή της Μυκόνου (εδώ).

Με αυτό το κριτήριο, οι δικοί μας, του έδωσαν και κατάλαβε σε δάνεια που ναι μεν έφερναν κύρος στον κάτοχό του, όμως τα ξόδευε για να τον θαυμάζουν οι άλλοι! Όταν αποκαλύφθηκε πόσο άφραγκοι ήταν αυτοί που τα ξόδευαν, ο κόσμος θύμωσε. Μα, να θαυμάζει ως πλούσιους αυτούς που χρωστούσαν στις τράπεζες; Αυτό, όλοι μπορούσαν να το κάνουν!

Γιατί και στον πλούτο λειτουργούμε χωρίς σχέδιο. Το χρήμα το αναζητάμε για να κάνουμε φιγούρα, για να το δείξουμε και να μπούμε στο μάτι του άλλου. Όχι για να πραγματοποιήσουμε μια ευεργεσία –όπως κάνουν τα γνωστά ιδρύματα στην Ελλάδα– ή να υπηρετήσουμε ένα στόχο, όπως τη μείωση της πείνας στην Αφρική –που κάνει ο Bill Gates– ή να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον τόπο μας.

Τελικά, οι αληθινά πλούσιοι κρύβονται. Και για λόγους ασφαλείας και για λόγους νοοτροπίας, δεν προκαλούν. Όσοι παρίσταναν τους πλούσιους, ίδρωναν να μας πείσουν για την ευμάρειά τους, με τα χρήματα της τράπεζας.

Πού θέλω να καταλήξω; Ότι το χρήμα, όταν δεν είναι δικό σου, αλλά δανεισμένο, εύκολα το κάνεις ντους από σαμπάνιες… ενώ αντίθετα, το χρήμα που βγήκε από δύσκολες επιχειρηματικές δραστηριότητες (ακόμα κι αν περιέχουν κι αυτές ένα μέρος σε δάνεια), ο κάτοχος το σέβεται και το χρησιμοποιεί σοφά.

Ξέρω ότι στην Ελλάδα του σήμερα, λίγοι είναι οι πλούσιοι που έμειναν. Και στην Μύκονο, συνήθως ξοδεύουν Σαουδάραβες και Τούρκοι ολιγάρχες. Αναφέρομαι στο “χούι” που είχαμε “τότε” να θαυμάζουμε το θεαθήναι.

Κατερίνα Τσεμπερλίδου

Συγγραφέας, Inspirational Speaker, Blogger, Book Lover, Hiker, Δημιουργός του site www.tsemperlidou.gr