Ω, γλυκύ μου έαρ…

Κι ενώ οι very new age προπονητές ζωής προσπαθούν να μας προετοιμάσουν για το μαραθώνιο που μας περιμένει, προσωπικά αρνούμαι να φάω τα λιγοστά μου ευρουλάκια ξαπλωμένη σε ψυχιατρικό ανάκλιντρο. Ειδικά τώρα που η άνοιξη φαίνεται να μην ξέχασε τελικά την Ελλάδα.

Υπάρχουν ακόμη ευχάριστα πράγματα που αξίζει να δεις, να ζεις, να απολαμβάνεις, να κυνηγάς, αρκεί να ανοίξεις το μυαλό σου, αλλά κυρίως την καρδιά σου.
Χρειάζεται να πετάξεις από πάνω σου -όπως το φίδι το παλιό του δέρμα- την παλιά τάξη πραγμάτων και να αποφασίσεις πως οφείλεις να επιστρέψεις σε αρχές, τακτικές, θεωρίες, εκκινήσεις, ή σωστότερα επανεκκινήσεις των πρώτων νεανικών χρόνων σου.
Καήκαμε αν δούμε αυτά τα επόμενα δύσκολα -πολύ φοβάμαι- σαν περίοδο σκλαβιάς. Σαν τυφλή υποταγή στο άκομψο γερμανικό μποτίνι της Άνγκελα. Ας προσπαθήσουμε να το αντιμετωπίσουμε ακόμη και σαν πρόκληση. Μας περιμένει ένας ΝΕΟΣ πλανήτης:
Νέες ευκαιρίες, νέες συνήθειες, νέες φιλοδοξίες. Γιατί αυτά δεν τελειώνουν ποτέ.

Όπως και μερικά άλλα, όπως: να μπορείς να ξυπνάς κάθε πρωί και να αντικρίζεις τον ήλιο, η αγάπη, να είναι τα παιδιά σου υγιή κι ευτυχισμένα, οι στιγμές που κάποιος ή κάτι σε κάνει να νιώθεις πως δεν είσαι μόνος σ’ αυτή τη Γη, ο έρωτας, το καλό φαγητό, οι καλοί φίλοι, η καλή υγεία κι ένας καλός νυχτερινός ύπνος, ένα στιχάκι που σιγοτραγουδάς, γιατί σου φτιάχνει το κέφι, οι θετικοί και δημιουργικοί άνθρωποι, τα ξαφνικά, η οικογένειά σου, να δοκιμάζεις νέα πράγματα, η ελευθερία της επιλογής, οι δεύτερες ευκαιρίες.

Κάτια Μηλιαράκη