Falling down in style

Σε ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο -αναλογικά- όλοι λίγο πολύ αποχαιρετούμε την προηγούμενη ζωή μας, ενώ από τη μία μέρα στην άλλη Έλληνες νεόπτωχοι συνθέτουν μία νέα κοινωνικοοικονομική τάξη. Λιγότεροι άνθρωποι στα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία, λιγότερο shopping, για να μην πω μόνο window shopping και ακόμη λιγότερη βραδινή κίνηση στους δρόμους…

∆εν θέλω να τσαλαπατήσω κάθε ψήγμα χαράς, όμως σχεδόν τίποτα δεν είναι πια όπως το γνωρίζαμε. Ο παρορμητισμός μου υπαγορεύει να κλείσω τα μάτια και να τρέξω να αγοράσω μία ακριβή παλέτα μακιγιάζ ή ένα πουλόβερ με πέτρες που η λάμψη τους θα φωτίσει το μουντό αυτό χειμώνα. Όμως μεγαλώσαμε πια και υποτίθεται πως η ωριμότητα οφείλει να είναι ο πυλώνας της προσωπικότητάς μας. Με «τεχνογνωσία» από τις ψυχολόγους της ΤV, τα βιβλία αυτοβοήθειας και τις συζητήσεις στις παρέες, η αλλαγή είναι επιβεβλημένη.

Θα ήθελα αυτή η νέα κατάσταση να είναι σαν λεκές από κόκκινο κραγιόν πάνω σε λευκό πουκάμισο. Με χλωρίνη και επιμονή να εξαφανιστεί.

Πάντα, όμως, η κιτρινίλα που θα μείνει πρέπει να μας θυμίζει…

Ή προσαρμοζόμαστε, λοιπόν -κυρίως ψυχολογικά-, ή σαλτάρουμε. Αυτό, βέβαια, δεν μ’ εμποδίζει να λατρεύω τη σαμπάνια, το χαβιάρι, τα συλλεκτικά ρολόγια, τα μεταξωτά πουκάμισα, τα διαμάντια, τα χειροποίητα έπιπλα, τη χλιδή, τις διακοπές στις Μαλδίβες, τα ακριβά παπούτσια, τις λευκές παιώνιες, τα ψώνια στη Νέα Υόρκη. Έστω και νοερά. Από τον καναπέ του σπιτιού μου.

Η περίφημη κρίση οδηγεί σε γενική πτώση. Οικονομική, ηθικού, αξιών. Όμως, όχι άλλη μιζέρια, όχι άλλο μανιάτικο μοιρολόι, όχι άλλο αδιέξοδο. We are maybe falling down, but we are falling down in style. Aκόμη κι αν η πτώση αφορά σε τακούνια ή χρηματοοικονομικό σύστημα, οφείλει να διαθέτει style.

Κάτια Μηλιαράκη