New mentalities

Λάθος πρότυπα, λάθος κατευθύνσεις. Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό και στην καρδιά μας αυτά που πραγματικά μας κάνουν ευτυχισμένους.

Τι συμβαίνει στην εποχή μας; Τι συμβαίνει στη χώρα μας; Πόσα λάθη κάναμε;

Θεωρώ πως όλους μας απασχολούν αυτά και δεν νομίζω ότι υπάρχουν σαφείς απαντήσεις.
Συζητώντας, όμως, με φίλους και γνωστούς διαφόρων ηλικιών, κοινωνικών και επαγγελματικών κατευθύνσεων και θέσεων, ένα πράγμα κατάλαβα και οφείλω να το παραδεχτώ.
«Μεγαλώσαμε με λάθος τρόπο και λάθος πρότυπα».
Κάναμε τη ζωή μας δύσκολη, πολυέξοδη, δραματική και τώρα σαν τη σφαίρα που έχει φύγει από το περίστροφο, δεν μπορούμε να τα γυρίσουμε όλα πίσω και μάλιστα μέσα σε μία μέρα.
Τι είναι, ωστόσο, αυτό που πραγματικά θα μας λείψει αν το χάσουμε; Το σπίτι μας σε μια ακριβοπληρωμένη γειτονιά ή ένας φίλος που από την πίεση των περιστάσεων μπορεί να χαθεί ξαφνικά; Τα ακριβοπληρωμένα -περιττά πλέον- πολλά τετραγωνικά των σπιτιών μας ή το να μπορούμε να ονειρευόμαστε μ’ ένα χωνάκι παγωτό πάνω σ’ ένα παγκάκι βλέποντας τη θάλασσα;Τα χαμένα από χρόνια, άσκοπα και βαρετά καλέσματα σε κοσμικά events ή το καλό μας φιλαράκι που θα κάτσουμε μαζί να μιλήσουμε από την καρδιά μας και θα γελάσουμε με την ψυχή μας;
Αλήθεια πως έχουμε μπερδευτεί έτσι; Μήπως αυτή η εποχή ήρθε για να μας οδηγήσει στην κάθαρση ψυχής, συναισθημάτων και κακών συνηθειών; Δεν έχει σημασία μόνο να κοιτάξουμε πίσω για να αναζητήσουμε το ποιος φταίει και από πού ξεκίνησε όλη αυτή η υπερκαταναλωτική μανία. Μας αρκεί να παραδεχτούμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Πρέπει να διαχωρίσουμε στο μυαλό μας τι είναι απαραίτητο και τι όχι. Μια ζεστή αγκαλιά, ένα φιλικό βλέμμα, μια παρέα που περνάει καλά στο σπίτι όπως παλιά.
Έχουμε ξεχάσει το πόσο πολύτιμη είναι η υγεία μας και την έχουμε βάλει ενέχυρο στο βωμό της κατάθλιψης που μας έχει προκαλέσει η κρίση που όλοι βιώνουμε. Αλλά γιατί πρέπει και να πεθάνουμε από αυτήν;
Άκουσα για αυτοκτονίες, έχω σχεδόν ξεχάσει πως είναι μερικοί κοντινοί μου άνθρωποι όταν γελάνε –έχω πάνω από τρία χρόνια να δω το χαμόγελό τους– και αυτό πραγματικά που μου είναι πολύτιμο, αυτό μου λείπει.
Κακομάθαμε; Μας κακόμαθαν; Τι σημασία έχει! Πρέπει να βρούμε νέα ζωή και αυτή να τη διεκδικήσουμε, επειδή τίποτα πια δεν είναι δεδομένο. Ούτε η δουλειά μας, ούτε το σπίτι μας, ούτε τα εισοδήματά μας. Σοβαρές αλλαγές, δεν λέω, αλλά υπάρχουν σίγουρα και άλλες λύσεις, αρκεί να μην τις θεωρούμε επιβεβλημένες από άλλους και να τις αντιμετωπίσουμε ως μια πιο σοβαρή αντιμετώπιση της νέας πραγματικότητας. Κανείς μας δεν θα είναι μόνος σ’ αυτή τη νέα κατάσταση. Μας αγγίζει όλους και πρέπει όλοι μαζί να προχωρήσουμε στην επόμενη μέρα χωρίς «κλειδωμένες» απόψεις.
Για το καλό των παιδιών μας, μια δεύτερη και πιο ώριμη ευκαιρία για την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Χριστιάνα Π. Αγγελονίδη