Re- think Athens

Κι ενώ το reality Τρόικα Vs Ελλάδα συνεχίζεται, το ατέλειωτο γκρι, τα πεζοδρόμια με τα τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα οικοδομικά τετράγωνα με πολυκατοικίες κι ένα πολύβουο πλήθος σε μία μόνιμη κίνηση υπενθυμίζουν αυτό που χρόνια προσπαθούσα να αφήσω πίσω μου και να τρέξω στη φιλόξενη αγκαλιά των προαστίων… Η πρωτεύουσα είναι μία ευρωπαϊκή -κατά τα άλλα- πόλη, έτοιμη να σε καταπιεί.
Όμως το ενδιαφέρον με τη ζωή είναι πως τίποτα τελικά δεν μένει ίδιο. Ακόμη και η ίδια η πόλη. Το ολλανδικό αρχιτεκτονικό γραφείο Okra, λοιπόν, που αναδείχθηκε νικητής στο διαγωνισμό, φιλοδοξεί να τη μεταμορφώσει σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και παράλληλα να κάνει ολικό lifting του κέντρου της Αθήνας, που έχει γίνει σαν ανεπιθύμητη 80χρονη ερωμένη…
To κέντρο αλλάζει και με φαντάζομαι να κατεβαίνω τη Σταδίου με το ποδηλατάκι μου, τα Abercrombie μου και το ισοτονικό μου αναψυκτικό, ενώ τα πουλάκια κελαηδούν και το χαρούμενο πλήθος λιάζεται πίνοντας μπίρες και απολαμβάνοντας new age «βρώμικο» στο γρασίδι της νέας Πανεπιστημίου και στους κήπους της Ομόνοιας.
Όχι, δεν έχω αρχίσει τα παραισθησιογόνα, απλώς συμμετέχω στο όραμα για τη νέα πόλη. Ναι, για την Αθήνα ομιλώ!
Στην καρδιά της Αθήνας μπαίνουν τα θεμέλια για ένα «εργοστάσιο» παραγωγής υψηλής αισθητικής, δημιουργικής πρωτοβουλίας και σύγχρονου πολιτισμού. Έφτασε, λοιπόν, η ώρα να πάρω πίσω όλες τις κακές σκέψεις μου, τα λόγια και τις πεποιθήσεις μου για τo downtown. Όχι γιατί ξαφνικά ομόρφυνε το αστικό τοπίο, ούτε γιατί τυλίξαμε την Αθήνα μ’ ένα υψηλής αισθητικής αμπαλάζ. Όμως κάτι δείχνει ότι ο μέγας ασθενής μπορεί να δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Είναι σαν να μιλούν οι δρόμοι, οι ήχοι και οι μυρωδιές. Κάτι όμορφο συμβαίνει. Στις γειτονιές. Στους πρώην εγκαταλελειμμένους πολυχώρους. Στα μπαλκόνια. Κι αυτή η νοσταλγική τάση με τις παραστάσεις στις αυλές… Φαίνεται πως η πόλη βιώνει το θαύμα της αναγέννησης σαν μια ξεραμένη παπαρούνα που αποφάσισε να ξαναζήσει. Έστω και στα ερείπια ενός αυθαίρετου. Τόσο μικρά, τόσο δυνατά. Και με ανθρώπινες δημιουργικές φωνές που μοιάζουν ικανές να διαπεράσουν τους τόνους του μπετόν αρμέ.

Κάτια Μηλιαράκη