Σκαλί-Σκαλί

Ονειρεύομαι μια πόλη flat, σαν το χωριό που ζούσα για εφτά χρόνια στο εξωτερικό. Πεζοδρόμια χωρίς προεξοχές από τις ρίζες δέντρων, ευθείς δρόμοι, όλα σε προσκαλούν να πας παντού με τα πόδια. Δεν κινδυνεύεις ένα γκρεμοτσακιστείς, είναι φιλικό στα γόνατά σου και στο μυοσκελετικό σύστημα.

Γιατί το θυμήθηκα;

Πρόσφατα, επισκέφθηκα το καινούργιο συγκρότημα W του Costa Navarino στη Γιάλοβα κι ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη: διαπίστωσα ότι δεν έχει κανένα σκαλί. Είναι Flat! Δηλαδή, ας πούμε, βρίσκεσαι στον τρίτο όροφο. Παίρνεις το ασανσέρ, κατεβαίνεις στο ισόγειο και πηγαίνεις στην τραπεζαρία που βρίσκεται σε ξεχωριστό ισόγειο κτίριο. Κανένα σκαλί. Μετά από την τραπεζαρία, συνεχίζεις ευθεία για την παραλία… κανένα σκαλί. Ούτε ανηφόρα, ούτε κατηφόρα, μια ευθεία ο δρόμος. Απίστευτο, ασφαλές, ό,τι πρέπει για να περάσεις χαλαρές διακοπές.

Τα σκεφτόμουν αυτά, γιατί οι αρχιτέκτονες συχνά βασανίζουν με την αισθητική τους τον κόσμο. Το design που δίνει έμφαση μόνο στο design και όχι στη σωματική ευεξία ή στην πρακτικότητα.

Στην Ελλάδα, εκθειάζουμε οι πάντες τα σοκάκια των νησιών, τα σκαλάκια των ξωκκλησιών και τις επιβλητικές σκάλες των αρχοντικών. Και πράγματι έχουν τη γραφικότητά τους. Τότε όμως που χτίστηκαν αυτά, οι άνθρωποι ζούσαν στα χωριά και το προσδόκιμο της ηλικίας ήταν μέχρι 40 άντε τα 50 χρόνια. Στις σύγχρονες πόλεις, δεν γίνεται να μεταφέρουμε τις ομορφιές του χωριού. Ειδικά μάλιστα που το προσδόκιμο είναι τα ογδόντα, χρειαζόμαστε τα γόνατά μας και το μυοσκελετικό μας σύστημα ακμαίο για όσο περισσότερο χρόνο γίνεται.

Όλα τα δημόσια κτίρια έχουν σκαλιά. Οι είσοδοι των πολυκατοικιών έχουν σκαλιά. Τα νοσοκομεία έχουν σκαλιά (ευτυχώς και μια ράμπα δίπλα). Δεν συζητώ αν είχες την ατυχία να κάνεις επέμβαση ή να σού συνέβη ατύχημα.

Δεκαπέντε τοις εκατό των συνανθρώπων μας παγκοσμίως έχουν κινητικά προβλήματα ή αναπηρίες.

Δεν ξέρω πώς γίνεται, τα περισσότερα εστιατόρια να έχουν σκαλιά (τουλάχιστον 10) για τις τουαλέτες. Είτε προς το υπόγειο, είτε προς ημιόροφο/σοφίτα. Και, φυσικά, χωρίς ασανσέρ. Αν υποψιάζεσαι ότι ίσως χρησιμοποιήσεις τα restrooms, καλό είναι να πάρεις τηλέφωνο πριν για να μάθεις!

Σέβομαι αυτούς που έχουν σαν στόχο ζωής να σώσουν τα αδέσποτα, αλλά για τους ανθρώπους δεν υπάρχει κανένα σοβαρό κίνημα; Ρώτησαν, λέει, κάποτε την καμήλα αν προτιμάει τις ανηφόρες ή τις κατηφόρες. Κι εκείνη απάντησε «χάθηκε ο ίσιος δρόμος;». Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή αρέσουν τα σημεία με θέα. Τα ψηλά κάστρα, τα ρετιρέ, τα μοναστήρια κοντά στο Θεό. Ναι, αλλά οι είσοδοι της πολυκατοικίας; Οι μεζονέτες; Οι σοφίτες; Στα 29 μου, έζησα το βασανιστήριο της μεζονέτας – χωρίς ασανσέρ – και εκτίμησα τα flat διαμερίσματα. Ανέβα για τα κλειδιά που ξέχασες, κατέβα να πιεις νερό… χρειάστηκε να μείνω κλινήρης για ένα διάστημα και το μόνο πρακτικό σημείο ήταν ο καναπές στο σαλόνι. Πρόσφατα, ένας φίλος έσπασε τον αστράγαλό του και τού εγκατέστησαν κρεβάτι στο σαλόνι του ισογείου.

Στα πεζοδρόμια της Αθήνας, σε πολλά σημεία οι πλάκες πετάγονται ξεκολλημένες από ρίζες δέντρων. Ή το άλλο… Πολλά καταστήματα, αλλά και σπίτια, στρώνουν στο πεζοδρόμιο πλάκες μαρμάρου για ομορφιά. Ειδικά στο Κολωνάκι, σε ορισμένα σημεία, τρέμει η ψυχή σου όταν περπατάς πάνω στα μάρμαρα με βροχή.

Καλοκαίρι και όλοι επιζητούμε διακοπές και χαλαρή ξεκούραση. Ευλογημένοι να είναι οι τόποι που μας διευκολύνουν, χωρίς ανηφόρες ή κατηφόρες. Εκείνες οι flat παραλίες που, απλώνονται με την καυτή τους άμμο και μας προσκαλούν για βουτιές!

Διαβάστε περισσότερα στο DELUXE magazine που κυκλοφορεί δωρεάν σε επιλεγμένα σημεία, ή πατώντας ΕΔΩ.

Ακολουθήστε τη συγγραφέα Κατερίνα Τσεμπερλίδου στο Instagram: @tsemperlidou

Photo credits: Unsplash.com