True Feelings

Σήμερα αναγκάστηκα να κοιμίσω την επί δώδεκα χρόνια μικρή μου σκυλίτσα. Αφού πάλεψε πολύ να επιβιώσει από έναν καρκίνο, τυφλώθηκε, έχασε την ακοή της και μόνο με τη μυρωδιά μπορούσε να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο.
Δώδεκα χρόνια μας πρόσφερε την αγάπη της, τη χαρά της, τη συμπόνια της σε ό,τι συνέβαινε στο σπίτι μας.
Ήταν εκεί την πρώτη μέρα που πήγε σχολείο ο γιος μου, ήταν εκεί στις διακοπές μας και κυνηγούσε τον αφρό του κύματος, αφού δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ξαφνικά τον έχανε, ήταν εκεί όταν έπεφτε «κατά λάθος» το παγωτό μας κι έτρεχε να το καθαρίσει, ήταν εκεί όταν χάσαμε δικούς μας ανθρώπους, μας κοίταζε στα μάτια και είμαι σίγουρη ότι έκλαιγε μαζί μας –εξάλλου ήταν οι μόνες φορές που ανέβαινε στον καναπέ και μας έγλειφε τα χέρια, ήταν εκεί όταν τα παιδιά όλης της παρέας μάθαιναν βουτιές και γάβγιζε από αγωνία όσο τα κεφαλάκια τους ήταν κάτω από το νερό…
Έτρεχε με όλη της την καρδιά, μόλις μας άκουγε για να μας δείξει την αγάπη της, γάβγιζε στην μπάλα, γιατί ήταν στρογγυλή και δεν μπορούσε να την πιάσει με τα δόντια της και το βράδυ καθόταν με τις ώρες μπροστά στο ψυγείο, περιμένοντας την τελευταία λιχουδιά της μέρας.
Πόσοι άνθρωποι δίπλα μας, μας αγαπούν; Και είναι η αγάπη τους αυτή αληθινή; Παντοτινή; Η δική της ήταν και την έδειχνε κάθε στιγμή. Σε αντίθεση με τα ζώα, οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας αγαπούν λιγότερο, δεν δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο ούτε μετά από χρόνια και τις περισσότερες φορές μας εκπλήσσουν δυσάρεστα. Όσο δε πιο κοντινοί είναι, τόσο μεγαλύτερο το χτύπημα που μας δίνουν ή απλώς πονάει περισσότερο. Αγνωμοσύνη και κακία που βγαίνει σε κάθε ευκαιρία. Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν αμέσως και άνθρωποι που μπορείς εύκολα να τους κοροϊδέψεις. Επίσης υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να ανοίξουν την καρδιά τους σε όλους από την πρώτη στιγμή και άνθρωποι που μπορούν –και το κάνουν με μεγάλη επιτυχία– να
κρύβουν την ψυχή τους στο σκοτάδι για πολλά χρόνια και να μην βγάζουν το αληθινό τους πρόσωπο, παρά μόνο όταν πονάει τους γύρω τους.
Με τα ζώα τα πράγματα είναι πιο απλά. Είτε συμπαθούν είτε όχι, το δείχνουν. Φοβούνται όπως κι εμείς και το δείχνουν. Η διαφορά είναι στην αγάπη. Οι άνθρωποι κρύβουν την αγάπη από φόβο και το μίσος από συμφέρον.
Άνθρωποι που είναι δίπλα σου χρόνια -όσο τα πράγματα πάνε καλά για αυτούς- χάνονται από τη ζωή σου ξαφνικά και χωρίς εξηγήσεις. Μένεις εσύ, λοιπόν, με τις αναμνήσεις, την απορία, τον πόνο της απώλειας και τη δυσπιστία προς όλους τους υπόλοιπους…
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω μόνο με ζώα και σίγουρα δεν θα μπορούσα να βάλω όλους τους ανθρώπους στην ίδια κατηγορία, αλλά βιώνω μεγάλη απογοήτευση στις ανθρώπινες σχέσεις, είτε λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που κάνει τους ανθρώπους να μην θέλουν να ασχοληθούν με τίποτα άλλο παρά μόνο με το φορτίο που κουβαλούν, είτε λόγω της πλήρους απαξίωσης των ηθών της κοινωνίας μας.
Οι σχέσεις δυσκολεύουν, οι άνθρωποι χάνονται και τα πρότυπα διαφοροποιούνται. Όσο κι αν προσπαθώ να αντισταθώ σ’ αυτά, δυστυχώς είναι πολλές φορές που «με παίρνει από κάτω».
Δεν ήθελα να σας χαλάσω τη διάθεση και συγχωρήστε με αν το έκανα, αλλά υπάρχουν φορές που τα αρνητικά συναισθήματα υπερισχύουν…
Στο τέλος, κάτι καλό θα βγει! Είμαι σίγουρη!

Χριστιάνα Π. Αγγελονίδη